Een meisje fietst samen met haar vader op de polderdijk. Boven aan de dijk stappen ze af. De vader omhelst zijn dochter en wandelt weg, tot aan het water. Daar stapt hij in een roeibootje en vaart langzaam maar zeker de horizon tegemoet. Het meisje kijkt hem na en blijft verweesd achter. Jaren gaan voorbij en het meisje groeit op tot jonge vrouw, wordt verliefd en krijgt kinderen. Sinds het afscheid van haar vader fietst ze regelmatig door weer en wind terug naar de plaats op de dijk. Dat blijft ze doen, tot ze een heel oude vrouw is geworden en besluit om net als haar vader naar het water te wandelen. Maar dat water is intussen verdwenen en in plaats daarvan ligt er nu een grote vlakte met hoog riet. Ze baant zich er een weg doorheen en vindt alleen het wrak van het roeibootje in het zand. Ze gaat erin liggen en valt in slaap. Wanneer ze wakker wordt, ziet ze haar vader van op een kleine afstand staan, en terwijl ze naar hem toeloopt, voltrekt zich een verjongingsproces: van stokoude vrouw verandert ze weer in een tienermeisje. Vader en dochter omhelzen elkaar en genieten van de hereniging.
Jaren geleden zag ik de animatiefilm ‘Father and Daughter’, in 2000 gemaakt door de Nederlandse regisseur Michael Dudok de Wit. Deze korte tekenfilm werd meermaals bekroond, onder andere met een Oscar, en kreeg ook een plaats in de ‘Canon van de Nederlandse film’ (overzicht van belangrijkste Nederlandse films). De film heeft toen een diepe indruk op me gemaakt en is me altijd bijgebleven. Het verhaal is heel eenvoudig, maar wordt zo sereen en sober gebracht dat het net daardoor ontroert en tegelijkertijd ook hoopgevend is. In 2002 werd het verhaal in boekvorm uitgegeven, waarvan dit prentenboek de vierde druk is. Een blik op de cover en ik zat meteen weer in het verhaal. De gedrukte versie is een mooie herinnering aan de film, maar voor een keertje moet ik toch echt wel zeggen: de film is beter dan het boek. De symboliek van vergankelijkheid en de kringloop van het leven komen veel sterker over in de film, en ook de sterke band tussen vader en dochter overtuigt nog meer. Maar goed, het lijkt me geen eenvoudige opdracht om zo’n meesterwerk in een prentenboek te gieten, dus misschien moet ik wat milder zijn want ook de gedrukte versie mag er best zijn. De sterkte zit ‘m in de prachtige tekeningen in sepiatinten die ondersteund worden door zwart en veel witvlakken en hier en daar een toets in lichtblauw. Als je de film gezien hebt, hoor je er in gedachten ook nog de geweldig goed gekozen muziek bij. Zeker een aanrader om de korte animatie (amper acht minuten) toch een keertje te bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=usRRDQwOn7g.
En daarna, ja hoor: dit prentenboek regelmatig doorbladeren, aanraden aan iedereen die er veel troost uit kan putten, en het samen met kinderen vanaf tien jaar bekijken en erover napraten.