Valentijn en zijn viool

Heerlijk verhaal over een klein stoer mannetje met de klinkende naam Valentijn. Het boek kwam uit rond Valentijnsdag. Het gevaar zat er dus in dat het een zoetsappig romantisch verhaal zou worden, maar dat was buiten Philip Hopman gerekend. Valentijn volgt vioollessen en zijn juf is tevreden; alleen zijn derde vinger, die kan nog beter. Op de voorgrond van de eerste prent zie je echter al een voorbode voor de rest van het verhaal: een meisje dat krampachtig de oren dicht houdt terwijl Valentijn speelt. Even later is het feest in de stad, want de koningin is jarig. Valentijn speelt de Dans van de kaboutertjes. Valentijn snapt er niets van, maar hij wordt verjaagd uit de stad. Net buiten de stad ziet Valentijn dat er een ongeluk is gebeurd. Een oud paard krijgt de kar niet meer uit de sloot getrokken. Uiteraard heeft onze violist meteen medelijden en besluit hij een vrolijk deuntje te spelen. Op de tonen van de Tiritomba springt het paard met een ruk overeind. En zo helpt Valentijn heel wat mensen en dieren, met zijn muziek. Als hij er op het einde in slaagt om de stad te redden van een belegering, wordt hij op het kasteel uitgenodigd. Valentijn is ervan overtuigd dat hij geweldig is en besluit flink zijn best te doen. En zo eindigt dit bijzonder grappige verhaal, met een paar opvliegende duiven op het dak van het kasteel en wat opgeschrikte schildwachten.
De setting, een middeleeuwse burcht en het potsierlijk geklede ventje Valentijn zorgen voor een originele sfeer. Het verhaal is allesbehalve zeemzoetig uitgewerkt, integendeel. De gezichtsuitdrukkingen van de vastberaden Valentijn in combinatie met die van zijn getormenteerd publiek zorgen op zichzelf al voor dolle pret. De prachtige, sprekende prenten aangevuld met korte en krachtige tekstjes maken de nieuwste boekentelg van Philip Hopman tot een pareltje.