Elf jaar geleden verdwenen zes kleuters van vijf jaar oud, allen uit dezelfde kleuterschool. Vijf van hen verschijnen plots terug in hun dorp. Geen van hen kan zich iets herinneren en geen van hen weet wat er met het zesde kind, Max, gebeurd is. De jongeren hebben het moeilijk, komen terug in hun gezin en moeten zich aanpassen aan een wereld die razendsnel geëvolueerd is. Lucas en Scarlett, twee van de slachtoffers, gaan op onderzoek uit. Ze willen koste wat het kost het raadsel ontrafelen. De zus van Max, die het er heel moeilijk mee heeft dat haar broer niet teruggekeerd is, staat hen hierin bij. Ze zijn niet alleen in hun zoektocht: de ouders, de media, de politie en psychologen staan allemaal te drummen om de jongeren uit te horen.

Het verhaal wordt vooral verteld vanuit het perspectief van Lucas, Scarlett en Avery. De auteur wijdt telkens aan hen een hoofdstuk en doet dat op een nogal experimentele manier. Je leest als het ware de warrige gedachtekronkels van de jongeren, waardoor je zelf in het duister tast en smeekt om meer informatie. Bij Lucas zijn het vooral losse woorden en gedachtegangen, die redelijk rustig overkomen, maar onsamenhangend zijn. Scarlett lijkt psychologisch een echte puinhoop te zijn. Dit uit zich in de tekst: woorden worden in blokken geschreven, de letters vallen van het blad of cirkelen willekeurig op de pagina’s. Enkel Avery lijkt nog stand te houden en komt verstaanbaar over. Als lezer zuigt je dit aanvankelijk in het verhaal. Je leeft helemaal mee met hun frustraties, met hun honger naar informatie en duidelijkheid, met hun angsten en vele vragen naar hun identiteit. Ook de proloog mist zijn doel niet: vanuit het perspectief van Avery als kleuter beleef je de mediastorm mee rond de verdwijning van de kleuters.

Gaandeweg begint de experimentele schrijfvorm wel te storen. Je krijgt te weinig informatie, er zijn teveel losse delen waarin je als lezer geen samenhang kan vinden en hierdoor is het leestempo zeer laag. Uiteraard wil je wel weten wat er met de jongeren gebeurd is, maar je nieuwsgierigheid wordt niet meer geprikkeld en je interesse maakt langzaamaan plaats voor wrevel. De lezer blijft op zijn honger zitten, hoewel je aan het eind van het verhaal wel alle antwoorden krijgt. De uiteindelijke reden voor de ontvoering en het experiment dat hiermee gepaard ging, wordt onvoldoende uitgewerkt en blijft te vaag en onsamenhangend. Voor de meer geoefende lezer.