Mies, Mo en Cato wonen in dezelfde grote boom van het park. De zomer loopt stilaan op zijn einde en na de herfst komt de winter. Dat betekent koude pootjes. Dat willen deze vogels uiteraard niet dus besluiten ze om naar het zuiden te trekken. Nog even wat in orde brengen en dan kan het trio vertrekken.

De titel heeft er niet om gelogen, het zijn inderdaad drie vreemde vogels met nogal uitgesproken trekjes. Erg menselijke trekjes. Om koude voeten (nu ja, poten) te vermijden willen ze naar het warme zuiden trekken. Maar in plaats van in actie te schieten om te vertrekken, lijken ze plots nog heel wat ditjes en datjes te moeten doen. Uitstelgedrag.

Suzanne van der Horst is vooral gekend als theatermaakster. Het verhaal dat ze hier schreef, heeft weinig om het lijf en het einde is nogal abrupt. Zet dit verhaal om in een theaterstuk voor jonge kinderen en het heeft meteen meer impact. De extra dimensie en de rechtstreekse interactie met het publiek zullen een grote meerwaarde bieden.

Het boek moet het vooral hebben van de illustraties. Die zijn kleurrijk en dynamisch. Ze creëren de gepaste (drukke) sfeer. De boom waarin de vogels wonen wordt per seizoen een keer weergegeven. Zo kan de lezer de tijdlijn goed volgen. Ze vormen ook telkens een soort van rustpunt in het boek. Met haar prachtige kleurenspel heeft Sanne van Winden het verhaal wat meer leven kunnen geven.

Het is een leuk boek om naar te kijken maar de verhaallijn is wat magertjes.