Het thema van dit boek is kindsoldaten. Over het algemeen is dit een ver-van-mijn-bedshow, maar daar brengt dit boek verandering in. Doordat dit verhaal verteld wordt door Ruan, die ondertussen in België woont, brengt dit het thema volledig tot leven. Door de hoofdstukken uit het dagelijks leven van Ruan in België af te wisselen met herinneringen die hij heeft aan Cambodja zorgt de auteur ervoor dat we Ruan zien alsof hij één van onze eigen vrienden was. Deze hoofdstukken uit verschillende werelden vloeien naar het einde toe zo samen dat Ruan in hetzelfde hoofdstuk de eerste ontmoeting met zijn ouders in België (als afsluiter van zijn eerste leven als kindsoldaat) en het weerzien met zijn biologisch ouders in Cambodja (als meest recente gebeurtenis in zijn Belgische leven) omschrijft. Dit zorgt voor een zeer mooi, ontroerend en geloofwaardig einde. Het boek is dan ook gebaseerd op het echte levensverhaal van Ruan. Sommige dingen zijjn zoals gezegd heel herkenbaar zoals de namen van cafés in België of een beschrijving van een concert op het Sint-Pietersplein te Gent. Maar dit is dezelfde jongen die aan zijn leven in Cambodja onuitwisbare littekens op zijn ziel heeft overgehouden. Niet verwonderlijk wanneer je de harde verhalen leest die Ruan zich nog uit zijn leven in werkkampen en zijn opleiding tot kindsoldaat herinnert. Gelukkig is er zijn vriendin Katie die hem steunt. Samen trekken ze naar Cambodja, vinden Ruans familie terug en richten er de vzw kinderen van Cambodja op. Van deze vzw vind je enkele foto's op het einde van het boek. Dit boek werd dan ook ten voordele van deze vzw geschreven.
Klein nadeel, maar niets aan te doen natuurlijk, is dat een veertienjarige voor wie dit boek werd geschreven zich moeilijk zal inleven in het leven van de (ongeveer) dertigjarige Ruan. Dit neemt echter niet weg dat dit boek over dit delicate en aangrijpende thema de moeite van het lezen zeker waard is.