Sinds het overlijden van haar moeder woont Anna met haar vader in een huurhuisje aan zee. Anna houdt van de zee, en wil er nooit meer weg. Wanneer ze verneemt dat de huisbaas de huur zo hoog wil optrekken dat haar vader dit niet meer kan betalen, stort haar wereld in. De stemmen in haar hoofd beginnen weer te praten. Anna durft er niks van te zeggen tegen haar vader uit angst gek verklaard te worden. Maar het is de stem van haar overleden opa die haar de weg zal wijzen naar haar geluk. Net zoals Anna moet je je als lezer je toch een beetje openstellen voor het gegeven dat Anna paranormaal begaafd is. Eens je deze dimensie van het verhaal hebt aanvaard, wordt het fijn en spannend om te lezen. De personages worden niet erg uitgediept. Maar dat stoort me niet. Het verhaal van de Ekster, de vraag wie hij is, waarom hij op de vlucht is, doet je verder lezen. Het mysterie van ‘De zusters van de zee’ is in eerste instantie wat voorspelbaar, maar krijgt in de loop van het verhaal een andere wending, wat voor meer spanning zorgt. De huisbaas speelt een cruciale rol in dit boek. Ik blijf wat op m’n honger zitten wat betreft zijn motieven en beweegredenen. Zoals de kaft van het boek doet vermoeden is de inhoud van het boek ook een beetje speciaal. Wat ik tijdens het lezen, doorheen het verhaal aanvoel, is dat dit boek met passie geschreven is. Op een bepaalde manier legt de auteur zoveel liefde en warmte in haar schrijfstijl dat die je niet onbewogen kan laten.