'Zwarte stilte' is een boek uit de Portret-reeks van Abimo. Zoals in alle boeken van deze reeks, gaat het over een sociaal thema en maken we kennis met een integrerend hoofdpersonage. In dit geval is dat Richard. Richard is een tiener met een visuele beperking die in een rolwagen zit omwille van een genetische ziekte. Het aftakelingsproces zet door. In het begin wil hij nog veel zelf proberen. Zijn buurmeisje Marlies haalt hem zelfs over om een dagboek bij te houden en weer te schrijven. Richard schrijft hier sprookjes in, maar hij ondervindt dat het veel moeite kost om het allemaal op papier te zetten. Gelukkig zijn er zijn moeder, grootmoeder en Marlies die hem helpen.
Richard is verliefd op Marlies, maar die heeft een ander vreindje. Grootmoeder beschrijft die vriend en wat zij door het raam ziet, maar wil Richard de pijnlijke details besparen. Richard is echter wel slim genoeg om deze zelf in te vullen.
Dat Richard een slimme jongen is, merk je ook wanneer hij een nieuwe buurman krijgt, die rechercheur is. De buurman mag niet met Richard praten over een zaak van vermoorde meisjes waaraan hij werkt. Aan het weinige dat Richard wel weet, heeft hij genoeg om enkele gerichte vragen te stellen, en zo komt Vermissen de dader op het spoor. Zelfs wanneer Richard niet meer thuis kan verzorgd worden door zijn lieve verpleegster Eva en naar het ziekenhuis moet, stelt hij nog interessante vragen en probeert hij zelfs op een sluwe manier om de inspecteur aan zijn mama te koppelen.
Maar Richard is niet gelukkig in het ziekenhuis. Hij vindt het veel leuker om door Eva verzorgd te worden. Hij heeft een goede band met zijn verpleegster. Deze band wordt nog hechter op het einde van zijn leven. Richard heeft het er moeilijk mee dat hij zijn moeder moet achterlaten, maar voor zichzelf wil hij zo snel mogelijk van alle pijn verlost zijn. Hij vraagt dan ook aan Eva om geen ambulance te bellen, wanneer de koorts oploopt.
Het boek is zoals veel boeken van deze reeks nogal eenzijdig opgevat. Het relaas focust op de beperking van Richard en bespreekt het aftakelingsproces in een razendsnel tempo. Toch zijn er enkele passages die je echt bij de keel kunnen grijpen.