Achter de stilte

Dit boek begint en eindigt met een cursieve tekst in de ik-persoon. Justine, voor ze veertien werd: ze zal een vriend hebben op haar veertiende en ze zal zo schreeuwen dat iedereen bang voor haar wordt. Justine is veertien geworden: ze heeft een vriend en ze schreeuwt. Tussen die twee cursieve teksten, krijg je het verhaal van Justine. In flash-backs vertelt ze haar verhaal. Een geheim dat ze met niemand durft te delen. Stilaan kom je als lezer te weten wat opa met haar deed. Ook toen oma nog leefde. Justine komt in opstand en wil niet meer naar opa. Wanneer ze tegen haar papa zegt dat opa haar kust, gelooft hij haar niet. Alle hoop is gericht op haar broer, maar ook hij negeert haar probleem. Justine werd jaren misbruikt door haar opa. Nu Justine er eindelijk mee wil naar buiten komen, wordt ze door niemand begrepen. Enkel de Poolse buurvrouw van opa ziet in de ogen van Justine de triestige blik en probeert haar te helpen. Maar Justine ontkent het probleem tegenover haar. Ze zit met enorme schuldgevoelens.
Je kruipt als lezer in de huid van het slachtoffer en voelt je machteloos en opstandig tegelijk. Je zou het in Justines plaats willen uitschreeuwen en opa zijn verdiende straf geven. Gelukkig is er ook een lichtpunt in het leven van Justine, want ze is voor het eerst verliefd. Nu haar beste vriendin op vakantie is, wordt Justine verliefd op Klap, een bijnaam die ze verzonnen heeft samen met Lizzzy.
Wat het boek zo mooi maakt, is het feit dat er weinig details over het misbruik worden gegeven. Dankzij die suggestieve stijl blijft het verhaal leesbaar, niet vulgair, zonder sensatie.  Als lezer kan je je gemakkelijk verplaatsen in de wereld van Justine: haar verliefdheid, haar schreeuw om begrip tot haar vader, haar broer,... Tevergeefs echter, zodat ze zich terugtrekt in haar eigen wereld: een wereld van stilte. Uit het verhaal blijkt nog maar eens hoe moeilijk het wel is voor de slachtoffers van seksueel misbruik om met hun probleem naar buiten te komen. Een boek waar je kippenvel van krijgt!