Een minimum aan tekst en eenvoudige, zachte illustraties met een retro-tintje, meer is er niet nodig om van dit prentenboek een hartverwarmend en herkenbaar 'boekje troost' te maken. Vanaf bladzijde één word je meegenomen in de brede emotie van verdriet. Verdriet kan je om veel redenen hebben. Welke reden dat is, maakt eigenlijk niet uit en wordt door de auteur ook in het midden gelaten. Het is een gevoel dat je bekruipt en dat je niet zomaar van je af kan schudden. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om: de ene verbergt het, de andere praat erover. Misschien moet het verdriet alleen maar weten dat het er mag zijn. Na een tijdje verdwijnt het mogelijk wel weer. De auteur slaagt erin om op een zeer eenvoudige manier zo’n groot punt van (h)erkenning te creëren, dat je gewoon hierdoor al een stuk rustiger wordt als je verdriet hebt. Het bekijken en lezen van dit prentenboek straalt een enorme rust uit. Ook het gegeven dat verdriet er mag zijn, zorgt voor een helende factor. Praten over emoties is zeker niet voor iedereen evident, maar dit boekje is er absoluut een mooie opstap naar. De vormgevers hebben op de details gelet: er zit een klein beetje reliëf in het verdriet op de kaft. Het geeft me het gevoel dat verdriet echt wel onder je huid kruipt en maakt het geheel mooi af.