Django heet Django. Of niet? Want vandaag heet hij Meneer, zo beslist hij zelf op een druilerige dag. Handig, want nu hoeft hij niet te luisteren naar papa als die hem Django noemt. Tot hij zijn teen tegen de keukendeur stoot. Huilen als Meneer vindt hij maar niks en dus beslist hij om vanaf nu Baby'tje te heten. En baby'tjes worden toch altijd lekker getroost door hun papa? Maar hoe zou hij geheten hebben als hij een meisje was? En als hij een biggetje was? En een ooievaar? En een ezeltje? En een oma? En een boom? ... Als hij duizelig wordt van al die namen, komt mama thuis die haar jochie wil knuffelen. Maar Django heet geen Jochie! En geen Meneer! Noch Holly of Boom. Neen, Django heet ...! Een herkenbaar verhaal over het wisselende gemoed van kleine ukken en hoe de volwassenen hier niet altijd even gepast op reageren. Wie zal zich daarin niet herkennen? ... Dit alles met veel humor en gevatheid verteld. De korte, ritmische zinnetjes geven het verhaal een gedegen vaart mee. De illustraties zijn een kleurrijke combinatie van collage, druk- en schildertechnieken. Zij ogen speels en soepel, terwijl de figuren vaak houterig getekend zijn. Maar dit lijkt eerder een bewust-nonchalante keuze, die het geheel een kinderlijke indruk geeft. Dit zou het eerste boek zijn uit een reeks over de kleine Django. We kijken reikhalzend uit naar het volgende avontuur van dit pientere mannetje.