Havikskruid

Poppy en Ember worden, elk aan een kant van het land, op dezelfde dag geboren. Precies om middernacht. Twee baby’s van twee verschillende moeders. Twee meisjes die van plaats verwisseld worden in het grootste geheim. Twee tegenpolen die opgroeien in elkaars wereld. Ver van elkaar verwijderd. Ember woont in een heksengemeenschap, midden in een woud. Ze maakt deel uit van de oude familie Havikskruid, een naam die aanzien geniet in de heksengemeenschap. Ze wordt namelijk genoemd in de 303 jaar oude profetie die zegt dat zij of haar nichtje, Distel, de nieuwe koningin van alle heksenclans zal worden. Het is overduidelijk wie het zal worden. Ember steekt met haar blonde haren en blanke huid af tegenover al het zwart rondom haar. Bovendien bakt ze er niets van als heks. Ze heeft geen krachten, kan geen spreuken onthouden en wordt misselijk bij het bereiden van toverdranken. Ze is dan ook het mikpunt van spot binnen de groep en voelt zich uitgesloten en alleen.
Aan de andere kant van het land groeit Poppy op bij haar vader. Haar moeder werd lang geleden geïnterneerd. Poppy heeft het moeilijk thuis en op school. Haar duistere uiterlijk lijkt haar leeftijdsgenoten angst aan te jagen en daardoor wordt ze gepest. Poppy voelt zelf ook wel dat ze anders is. Dat is altijd al zo geweest. Ze voelt dat er ‘iets’ is. Alsof ze niet op haar plaats zit. Als ze overstuur raakt voelt ze vreemde krachten opborrelen. Die zorgen ervoor dat ze vaak in de problemen geraakt. Haar vaders oplossing daarop is verhuizen. Poppy voelt zich onvolledig en alleen. Wanneer de twee meisjes elkaar ontmoeten ontstaat er een hechte vriendschap gebaseerd op de interesse in elkaars wereld. De ontmoeting met de knappe Leo geeft hun verhouding een extra dimensie, het verhaal krijgt er een mysterie bij. Wie is die Leo die lijkt aan te voelen dat er meer aan de hand is met Poppy? Stilletjes aan vallen voor Poppy de puzzelstukken in elkaar ...

Voor Irena Brignull was dit boek een debuut. Als scenarioschrijfster kennen we haar van ‘The Boxtrolls’ en ‘Shakespeare in Love’. Ze slaagde er met Havikskruid in mij te boeien vanaf de eerste pagina. Eigenlijk werd ik al eerder aangetrokken, door de prachtige duistere kaft en de mysterieuze woorden ‘Twee meisjes. Twee werelden. Een keuze.’ Elk hoofdstuk wordt sober omlijst door een donker bos. Helemaal in de sfeer van het verhaal. Verder behoeft dit verhaal geen krans.

Brignull gebruikt een erg vlotte schrijfstijl. Sterke punten zijn de fijne conversaties van de personages en het inzicht dat je als lezer krijgt in hun gedachten en gevoelens. De personages nemen beslissingen die je misschien niet goedkeurt, maar wel kan begrijpen. Ik vond de aparte kijk op de heksen, in hun hechte gemeenschap, met liefde voor de natuur en veel tijd en aandacht voor elkaar, wel mooi. Je snapt de aantrekkingskracht van onze moderne, gestructureerde en gejaagde wereld op Ember zelfs niet meer. Brignull drukt je hier als lezer wel met de neus op de feiten. Een beetje moraliserend naar de jeugdige lezer toe, maar dat werkt zeker niet storend. Een verhaal mag ook wel aanzetten tot nadenken, vind ik. Het boek bleef trekken tot de laatste pagina, die jammer genoeg veel te snel kwam. Het einde is niet helemaal verrassend, maar toch zijn er elementen die ik niet had voorzien. En wat dan? Wat gebeurt er daarna? Een onverwacht open einde ... Irena Brignull laat de mogelijkheid tot een vervolgverhaal open. Ik kan niet wachten tot het zover is!