Martijn is ervan overtuigd dat er een gobbelgobbelmonster onder zijn bed zit, maar zijn moeder gelooft hem niet en zegt dat hij moet gaan slapen. Wanneer hij eindelijk slaapt, begint het bed te bewegen. Het loopt zomaar op zijn vier poten de kamer uit! Martijn vindt het een leuke droom. Het bed rent de stad uit tot aan de eerste bedhalte in het bos. Daar stapt een wolf in het bed, die meteen inslaapt. Samen gaan ze verder, van halte tot halte en ook een leeuw en een krokodil stappen in het bed. Tenslotte kruipt het gobbelgobbelmonster bij Martijn, maar hij is zo groot dat de andere dieren uit het bed tuimelen. De twee komen aan in Martijns kamer. Even later gaan ze hongerig naar de keuken en maken er nogal een zootje van. Een iet of wat stereotiep prentenboek om nooit meer bang te zijn van monsters. Martijn overwint zijn angst omdat hij denkt dat het een droom is. Het wezen dat hem het meeste angst inboezemt, het gobbelgobbelmonster, kan hem niet deren. Martijn vindt hem zelfs lief en helpt hem zijn honger te stillen. Het verhaal is vanaf daar voorspelbaar. ’s Morgens is Martijns moeder erg boos als ze de troep in de keuken aantreft. Uiteraard gelooft ze niet dat het gobbelgobbelmonster de schuldige is. En Martijn, gelooft die nog dat het alleen maar een droom was? Monsters zijn helemaal niet eng! Ze maken echter wel deel uit van de levendige kinderfantasie en het is duidelijk dat geruststellende, ongelovige ouders ze niet kunnen zien. Het geheel is nogal langdradig, maar bevat een aantal originele elementen, zoals het bed dat op de loop gaat en als een bus slaperige wilde dieren oppikt aan bedhaltes. De kleurrijke illustraties komen eerder druk over en zijn wat oubollig.