Wallace is zijn eigen begrafenis aan het gadeslaan wanneer hij wordt meegeleid door een meisje. Ze neemt hem mee naar een theehuisje dat dienstdoet als een soort tussenruimte van leven naar dood. Wallace is eerst opstandig en boos, maar door de goede en geduldige zorgen van Hugo, de eigenaar van de theezaak, zijn assistent Mei, en zijn dode opa die nog steeds bij hen rondhangt als geest, krijgt hij meer en meer zicht op zijn eigen leven en op hoe het leven kan zijn. Stap voor stap merk je de verandering die hij doormaakt en het geluk dat hij ervaart om anderen te helpen. Maar het allerbelangrijkste dat hij nu ervaart is hoe het voelt om graag gezien te worden en zelf iemand graag zien. Zal, nu hij dood is, zijn liefde met een levende sterk genoeg zijn om stand te houden of zal hij verplicht worden om de passage te maken naar de definitieve dood?  

'Wat gebeurt er met je wanneer je dood bent?' Die vraag komt bij iedereen al eens in gedachten, maar niemand die het antwoord kent. TJ Klune is er absoluut in geslaagd om een aanvaardbaar antwoord te geven. En hij heeft dat bovendien op een heel erg leuke manier gedaan. Geen zwaar beladen woorden of akelige sfeer, maar wel humor die als een dwalende geest doorheen het boek aanwezig blijft. Want het is toch hilarisch wanneer je dood bent en dan in contact komt met een opaatje die als geest verder leeft en zich wil amuseren omdat hij anders toch niks te doen heeft. Hij gaat jou dan de knepen van het vak leren, maar dat gaat niet zonder fouten (Wallace die als geest van kleding leert veranderen zal eerst een paar foute kostuums doorlopen zoals ook een te kleine bikini). Er zijn geen taboes in dit boek, alles kan besproken worden, net omdat er zoveel met humor wordt benaderd (zoals queerness, wanneer de vraag komt of zijn vader er problemen van maakte dan klinkt het doodleuk: 'hij zou alleen zijn gesprekken over seksuele voorlichting anders gebracht hebben.') Of de dood zelf, dat het normaal is dat je er bang voor bent, maar dat er sowieso een tijd komt dat je er klaar voor bent (zo ook de opa die uiteindelijk dan toch besluit om de passage te maken en nog snel roept: 'Het is echt, het is helemaal echt. Het is het leven; Het is het leven!' Knipperend tegen het oogverblindende licht zag Wallace het silhouet van opa en zijn hond terwijl ze opstegen.) 

Verder is het de gekozen taal, de gedetailleerde beschrijvingen die het boek bijzonder maken en ervoor zorgen dat je er zo bij betrokken bent (Mei kwam als eerste binnen. Ze zag bleker dan gewoonlijk en haar lippen vertrokken tot een krampachtige glimlach die een zweem van witte tanden toonde, maar haar ogen niet bereikte.) Dit boek kan voor iedereen die wel eens piekert over de dood een troost zijn, omdat er zo overtuigd wordt van uitgegaan dat het leven niet stopt bij de dood, maar dat het nog heel wat vreugde, licht en verrassingen in petto kan hebben. Ook voor wie graag filosofeert, is het een aanrader, want je eigen denken en geloof wordt regelmatig in vraag gesteld. Hou je van fantasie waar je meteen in mee kunt stappen en perfect kunt geloven wat er allemaal gebeurt? Wel, dan is dit boek ook een aanrader; hoewel hij vrij dik is, heb je spijt wanneer hij uit is, maar je zult zonder problemen verderfantaseren en je mening over de dood zal sowieso voorgoed veranderd zijn.