Dit is geen klassiek sprookjesboek. De schrijver wisselt bekende sprookjes zoals 'De wolf en de zeven geitjes', 'De prinses op de erwt', 'Repelsteeltje' af met minder gekende sprookjes: 'De visser en zijn vrouw', 'Blauwbaard', 'Eénoogje, tweeoogje, drieoogje'. Bijna alle verhalen beginnen klassiek met "lang, lang geleden" of "er was eens". De auteur maakt er een erezaak van de verhalen op het niveau van kleuters na te vertellen. Zo last hij af en toe een verduidelijking in of spreekt hij de lezer rechtstreeks aan. Enkele voorbeelden: "Ach botje, - want dat was wat hij gevangen had: een bot, dat is een soort vis - ", (p. 19) en "Je begrijpt dus wel wie in de doodskisten lagen: ..." (p. 71). Op het einde van elk verhaal wordt er nog een klein stukje toegevoegd. Dit is de mening van de schrijver of een boodschap naar de lezer toe, de moraal van het verhaal. Bijvoorbeeld: "Natuurlijk is het niet goed wat die rattenvanger deed, om alle kinderen uit het stadje weg te lokken. Maar aan de andere kant, als je iets belooft dan moet je dat ook wel doen. Toch?" (p. 89) Dit lokt reacties uit bij de lezer en maakt het interactief. Af en toe is er een humoristische noot. De prachtige tekeningen en de klare bladspiegel met op elke dubbele bladzijde een tekening maken het geheel aangenaam om voor te lezen. De stijl is heel direct: het is alsof de schrijver het verhaal aan jou vertelt.