Mimi is bij haar oma gaan logeren en wordt door haar mama opgehaald om weer naar huis te gaan. Mama is gehaast en maant Mimi aan tot een snel afscheid. Ze reppen zich naar de metro. Mimi klemt haar koffertje stevig tegen zich aan en denkt aan het mooie kleurpotlood dat ze van oma heeft gekregen en waar ze straks, als ze thuis is, monsters mee zal tekenen. Op weg naar de metro voelt ze ogen prikken in haar rug maar tijd om zich om te draaien heeft Mimi niet. Mama zet er stevig de pas in, kletst er duchtig op los, leest in een glossy tijdschrift en luistert naar muziek op haar mp3-speler. Mimi luistert en kijkt gespannen om zich heen. Mama probeert de geluiden te duiden voor Mimi maar diens fantasie neemt de overhand. Ze hoort en ziet monsters. Neemt er zelfs eentje in haar koffertje mee naar huis. Zo is ze niet alleen als mama ’s avonds de deur uitgaat ... Mooi en erg gelaagd verhaal... De personages zijn leuk getypeerd: een hippe en erg gejaagde moeder die meer met zichzelf dan met haar kind bezig is. Een trage en zeer kindgerichte oma: ook al komt ze enkel in het begin en op het einde vluchtig aan bod, toch is het meteen duidelijk om wat voor oma het gaat. Een kind met een zeer levendige fantasie, dat alle prikkels die op haar afkomen zelf interpreteert en invult. Mimi heeft haar fantasie nodig om te overleven. Ze groeit op in een éénoudergezin waarbij de moeder vooral met zichzelf bezig is. Schrijnend mooi hoe ze het monstertje koestert in haar bed, wanneer mama haar weer eens alleen achterlaat. Sebastiaan van Doninck brengt dit verhaal, dat prachtig van tekst is, geweldig in beeld. Gedurfde vormen, kleurkeuzes en perspectieven brengen dit verhaal vol monsters zeer warm tot leven, met een grote knipoog naar de illustraties uit de jaren '60. Een origineel en vernieuwend boek!