Wat kan Marcus doen om het weer goed te maken? Omdat hij (een klein stukje?) taart opat, zijn kleren vuil maakte en “stomme mama” had gezegd is mama boos. Maar is dat wel terecht? Marcus vindt oorspronkelijk van niet, want het gebeurde allemaal per ongeluk. Alhoewel, … die “stomme mama” misschien niet. Na het zoeken van allerlei excuses komt Marcus er achter dat hij het op een of andere manier goed zal moeten maken. Het wordt een lange zoektocht, terwijl hij eigenlijk maar één woordje zou moeten zeggen.
Laat dat woordje nu net het moeilijkste woordje ter wereld zijn …

Het proces en de struggle om tot het toverwoord te komen wordt knap uitgebeeld en verwoord. De verhaallijn is zo eenvoudig en herkenbaar, de uitwerking ervan maakt het geheel oersterk. Korte, krachtige zinnetjes.  Fijne humor, duidelijke taal en een lettertype dat perfect bij het geheel past. Geen woordje teveel!
De knap uitgewerkte, gedetailleerde, humoristische illustraties passen er perfect bij. Net zoals in “Dankjewel” en “Verliefd” maakt de witte achtergrond indruk. Mama staat steeds boos en duidelijk wachtend op de linkerbladzijde afgebeeld. Haar sippe zoon krijgt zijn plaats op de rechterbladzijde. Hun gevoelens en emoties spatten van het blad af en worden pagina na pagina in kleine details aangepast. Als lezer of kijker voel je ze perfect aan. De rechterbladzijde wordt ook soms gebruikt om de uitleg, gedachten en excuses van Marcus vorm te geven. Het sterke wit wordt dan vervangen door een knap uitgewerkte paginagrote illustratie. Als lezer begrijp je zonder veel moeite de twee hoofdrolspelers. Je voelt de spanning en hoopt vooral dat er een happy end aan zit te komen (en gelukkige komt het er ook).

Stefan Boonen en Jan Van Lierde: wat een topcombinatie! Een absolute aanrader … en weet je, als je na het lezen van dit boek nog geen “sorry” kan zeggen, geef je het boek toch gewoon cadeau? Bij mij zou het helpen in ieder geval!