Souwtje en de potvis
Souwtje woont in haar eentje op een piepklein eiland, met Zeehond als huisdier. In dit tweede deel komt haar neefje Tom logeren. Wanneer de jongen een gitaar ontdekt tussen alle aangespoelde spullen, begint hij concerten te geven voor alle zeehonden. En daar komt zelfs een potvis op af!
De ingrediënten voor dit verhaal zijn best aardig: een straffe tante die strandjut, een zeehond als huisdier, een potvis die in gevaarlijk laag water terechtkomt. De liefde van Monica Maas − die zelf op het eiland Texel woont − voor de zee en de dieren die erin huizen, spat van de bladzijden. De potvis is indrukwekkend in beeld gebracht: door hem naast het huis te plaatsen krijg je een goede indruk van zijn reusachtige omvang. Verder zijn de illustraties echter zeer doorsnee, wat ouderwets zelfs. De tekst is vrij flauw, op het spelen met het woord “kluts” na. Op de uitspraak van Tom dat de potvis de kluts kwijt is, reageren de zeehonden dat zij heel goed kunnen klutsen, en zo klutsen ze bij vloed de potvis opnieuw de diepere zee in.