Vergif

Met 'Vergif' brengt Jennifer Donnelly een hervertelling van het u welgekende sprookje Sneeuwwitje. Het boek begint meteen met de gruwelijke moord op Sneeuwwitje, in dit boek de prachtige prinses Sophie, door de jachtmeester. Dat strookt al onmiddellijk niet met het originele verhaal, waar de jager Sneeuwwitje niet doodt, maar in de plaats een hertenhart aan de koningin toont. Verwarring, ophef ... Ik lees verder. Na het eerste hoofdstuk, komt er een flashback naar de dagen vóór de moord, waarin we stukje bij beetje de aanloop ernaartoe te weten komen – en de afloop natuurlijk.

Ah, wat heerlijk wanneer schrijvers je meteen in het eerste hoofdstuk van je sokken weten blazen door een onverwachte, harde beginscène. Het verhaal begint dan ook snoeihard, en doet je snakken naar adem. Door het springen in de tijd, zit je als lezer op het puntje van je stoel. Sophie's warmte en zorgende aard steekt af tegen haar strenge stiefmoeder. En toch zijn geen van beiden karikaturaal: je kan je inleven in de verschillende personages, zelfs wanneer ze lijnrecht tegenover elkaar staan. De verschillende aspecten van het originele sprookje zijn herkenbaar, maar zijn verwrongen geraakt in een verhaal dat als volledig nieuw aanvoelt. Het leest als een trein.

Hoewel sommige keuzes of beslissingen van Sophie wat puberaal of simplistisch waren in het begin, ontwikkelt haar karakter door het boek heen. De clash van Sophie met de stiefmoeder – en bij uitbreiding de interactie met alle andere personages – vormt haar tot een sterke kracht doorheen het boek. Ik stond versteld hoe hard ik sterke vrouwelijke hoofdpersonages in (jeugd)boeken mis, zelfs in 2021. Jennifer Donnelly weet op prachtige manier feminisme door te laten zinderen in een sterk en spannend verhaal. Knap.