Waar zijn alle stemmen?

Jules wordt 110. Dat moet gevierd worden.  In de chaos wordt snel duidelijk dat iedereen zijn zegje mag doen behalve de jarige zelf. Naar Jules wordt er niet geluisterd, meer nog…hij krijgt zelfs niets gezegd tussen het getater van de dorpelingen door. Als lezer herkende ik tussen de lijntjes door de rust en wijsheid die oudjes uitstralen, maar ook de drukke, soms maffe wereld waar we met z’n allen in meedraaien.
Opa herinnert zich een spreuk die hem op zijn tachtigste verjaardag ingefluisterd werd door een magiër op de top van de Kilimanjaro. Na al die jaren is het feest het geschikte moment om de spreuk te testen, met resultaat. De mensen uit het dorp verliezen hun stem. Jules is de nieuwe eigenaar.  Hij leert om de verschillende stemmen onder controle te krijgen en ze te gebruiken wanneer de dorpelingen ernaar vragen. Het werd een jaar om nooit meer te vergeten, want iedereen luisterde eindelijk nog eens naar Jules. Mensen kwamen van ver om naar opa’s verhalen te luisteren en om zijn raad te vragen. Hoe lang was dat al niet geleden?
Op Jules’ 111de verjaardag werd de betovering verbroken en moest er definitief afscheid van opa genomen worden.  Een eerder droevig einde, maar voor opa was het prima zo. Elk jaar wordt zijn verjaardag nog herdacht.

Het boek begint zeer chaotisch wegens de festiviteiten en leek eerst moeilijk om te volgen. Na enkele bladzijden lukt het volgen beter en neem je als lezer graag het rustige, dromerige spoor van opa. Knappe illustraties vullen de tekst mooi aan en zorgen op hun beurt voor rustpunten.
Er worden verschillende lettertypes gebruikt om de verschillende stemmen weer te geven. De spraakverwarring die er na het uitspreken van de spreuk heerst, wordt leuk vormgegeven door de verschillende lettertypes door elkaar te gebruiken. De oranje tekst zijn de woorden van kleindochter Nina.
Bij het boek hoort een cd. De ingesproken versie is uitgebreider dan de tekst in het boek. O.a. Eva De Roo, Tania Van der Sanden en Fred Van Kuyk, … zorgden voor enkele stemmen. Het verhaal wordt expressief verteld en aangevuld met aangename (achtergrond)geluiden.
Op de rug van het boek wordt het verhaal als “hilarisch” omschreven. Er zitten absoluut grappige stukken in, maar hilarisch noem ik het niet. Ik onthoud vooral het hartverwarmende karakter, de band tussen opa en kleindochter, het feit dat we nog veel kunnen leren van de opa’s en oma’s rond ons, dat less vaak more is en dat spreken zilver, maar zwijgen vaak ook goud is. Zowel de cd als het boek zijn knap uitgewerkt. Leuk om luisteren en lezen af te wisselen. Aanrader voor jong en oud!