De Noorse Inger Hagerup wordt qua stijl soms vergeleken met Annie M.G. Schmidt. Veel van haar gedichtjes zijn bewerkt tot kinderliedjes die vlot door Noorse kinderen meegezongen worden. Bette Westera zette zich aan de vertaling van haar mooiste gedichten. Deze 41 rijmpjes en gedichten komen uit drie verschillende bundels ( uit 1950, 1961 en 1971). De gedichtjes hebben geen echte inhoud en zijn eerder absurd en zonder echte betekenis. Vaak is een dier de hoofdrolspeler. Bette Westera zorgde voor een aangepaste vertaling. Het ritme zorgt voor een aangename manier van lezen. De modern opgevatte illustraties vullen de tekst prima aan. De titel van het boek is ook de titel van één van de gedichtjes.
Het mag duidelijk zijn dat Inger Hagerup een straffe dichteres was, maar het boek geeft me eerder een 'nostalgie-gevoel'. Het lijkt me meer een eerbetoon aan de schrijfster. Of de versjes nog hip genoeg zijn voor de kinderen van nu, laat ik in het midden. De uitwerking van de illustraties is opgedeeld in drie delen. In deel 1 wordt er een vrij groot, duidelijk lettertype gehanteerd, de kleuren van de illustraties wisselen af: lichtblauw/zwart/wit wisselt met rood/zwart/wit. Er wordt met vlakken gewerkt. In het tweede deel blijft het lettertype even groot. Er worden extra kleuren gebruikt (geel, groen en andere tinten blauw) en er wordt gearceerd. In het derde deel wordt er een ander, handgeschreven, lettertype gebruikt. De illustraties worden wat drukker en er worden meer 'pennentreklijntjes' gebruikt. Deze bundel is zeker geen tegenvaller, maar is er evenmin een die je 'moet' gelezen hebben.