Zoeperman kijkt verlangend uit naar de komst van zijn vriendinnetje Zofietje. Jammer genoeg komt Trees alleen op de koffie want Zofietje is naar een feestje. Mama en Trees kunnen gezellig kletsen, maar Zoeperman verveelt zich stierlijk. Terug alleen op zijn kamer hoort hij opeens schrille kreten. Mama en Trees staan bibberend op een stoel, want onder de tafel zit een reuzenspin! Zoeperman doet zijn heldenstatus eer aan en weet die enge spin in een potje te vangen.
Het prentenboek springt in het oog door de felle kleuren en de aparte tekenstijl. Ook door het gebruik van tekstballonnetjes doet het denken aan tekenstrips. Hoewel er veel actie aan te pas komt, komen de figuren eerder statisch en vlak over. Er is een gemis aan dieptedimensie. De kleurencombinaties van fel rood en blauwe tinten komen frequent voor: ze onderstrepen de actie maar hebben eveneens een vermoeiend effect.
Het verhaal wordt in een eenvoudige ietwat simpele taal verteld, waarbij de actie centraal staat, maar enige sfeerschepping ontbreekt. Het strakke lettertype accentueert tevens de wat harde vertelstijl.
Het is best mogelijk dat jongetjes zich kunnen vinden in deze superheld maar wat mij betreft kon dit prentenboek op alle vlakken mooier uitgewerkt worden.