Mama is in een vrolijke bui en wil met haasje Liseloortje naar de speeltuin. Uiteraard moet Pommetje Peen, haar knuffel, ook mee. Liseloortje moet zich snel aankleden en mama wil haar helpen, maar “aankleden kan ik zelf”, zegt Liseloortje. Kleertjes kiezen is echter niet zo gemakkelijk als het lijkt, zeker niet als Pommetje Peen ook zijn zegje heeft, de kleertjes die je aan wilt te klein, te groot of net in de was zijn. Mama wordt een beetje ongeduldig, maar uiteindelijk zijn ze klaar om naar de speeltuin te gaan. Een herkenbaar, maar niet erg origineel verhaaltje over het aankleden. Elke kleuter wil op een bepaald ogenblik alles zelf doen om zich groot en flink te voelen. Uiteraard neemt het zelf-doen heel wat meer tijd in beslag dan wanneer er iemand helpt. Dit noodzakelijke onderdeel van het leerproces om zelf dingen te kunnen doen, stelt het geduld van de ouders wel op de proef. De kleurrijke illustraties beslaan telkens een dubbele bladzijde. Ze zijn grof geschilderd en ogen wat rommelig. De achtergrond heeft een patroon dat overeenkomt met het gekozen kledingsstuk. De tekst staat gedrukt in de illustraties. Het verhaal is overbodig lang, met veel dialoog en voor de doelgroep moeilijke zinsconstructies. Achteraan in het boek vind je een papieren aankleedpop van Liseloortje. Een echt (stoffen) aankleedpopje zou een speelse aanvulling zijn op het verhaal, maar hier bestaat het uit twee loszittende bladen met kledingsstukken, die uitgeknipt en aan het popje bevestigd kunnen worden. Kleuters kunnen dit zelf niet knippen, laat staan de flapjes correct plooien. Het geheel is alvast geen lang leven beschoren.