Ada Marie Dapper, genoemd naar de twee wetenschapsvrouwen Marie Curie en Ada Lovelace, is een meisje met een enorme nieuwsgierigheid en honger naar kennis en verklaringen. Haar verhaal start vanaf de wieg, waar ze uit ontsnapt om heel de kamer te verkennen. Wat later volgen onophoudend vragen als 'waarom?' en nog later begint ze zelf te experimenteren en te onderzoeken. Je ziet haar gezin samen met haar opgroeien. Soms zijn ze vol enthousiasme om haar veel te leren, en af en toe is er wat minder geduld. Ada Dapper is echter een geboren wetenschapper en dat is wat haar altijd zal bezighouden.

Wetenschappers zijn niet altijd mannelijk, wetenschappers zijn niet altijd saai, wetenschappers zijn niet altijd oud en grijs. Dit boek slaat alle vooroordelen aan diggelen, want Ada Dapper is een actieve, toffe en vrolijke meid die al van jongs af aan in alles geïnteresseerd is en voor alles een verklaring wil vinden. Bijna onmerkbaar groeit ze op van baby tot zelfbewuste grote meid. Fijn detail daarbij is haar rode kleding, volledig afgestemd op haar leeftijd, maar wel in perfect dezelfde stijl. Ook haar broer groeit mee op, vooral dan in zijn doen en zijn reactie op Ada. Heel knap hoe de auteur niets verbloemt of te rooskleurig voorstelt: een wetenschapper moet niet in alles goed zijn, of kan soms op de zenuwen van familie werken of doet af en toe iets verkeerd. Een ding is wel duidelijk: je kunt ze niet stoppen en het is dan ook heerlijk om te zien hoe haar ouders hun best doen om haar te stimuleren en te begeleiden in de vele vragen die ze heeft. De tekst is op rijm, helemaal niet storend, maar net aangenaam om te lezen of voor te lezen, en boordevol originele vondsten. Zonder belerend te zijn, krijg je de beginselen van wetenschap: één vraag leidt naar de volgende en als je die beantwoord hebt, staat er al een nieuwe waarom-vraag klaar, en dat het belangrijk is fictie en feit te scheiden of dat je nooit iets met zekerheid weet zonder het te onderzoeken. De tekeningen zijn gemaakt met waterverf, penseel en inkt en zitten boordevol leuke details die ervoor zorgen dat je het boek meerdere keren wil vastnemen. De mimiek van Ada spreekt boekdelen, zoals wanneer ze betrapt wordt op het moment dat ze de kat in de wasmachine wil steken. Mijn favoriete tekening is wanneer ze als straf naar de 'denkstoel' moet: een hele grote zetel, op een voor de rest wit blad, waar zij met een ontredderd gezicht en in alle onschuld bijna in verdwijnt. Een boek dat tot in de puntjes is afgewerkt, een aanrader voor iedereen, ook voor niet-wetenschappers.