Philip Maes werkte mee aan meerdere heerlijke hoorspelen van Het Geluidshuis. Met zijn reeks Sprookjeshuwelijken, waarin hij twee bekende sprookjes tot een nieuw verhaal verwerkt, gaat hij solo. Hij bedenkt het concept, schrijft het verhaal en spreekt zelf alle stemmen en geluidjes van het luisterboek in. Natuurlijk doet dat aan Het Geluidshuis denken en het is verleidelijk om beide te vergelijken. Dat is niet helemaal fair want hij beschikt noch over dezelfde middelen, noch over het uitgebreide creatieve team van scenaristen en acteurs. Laten we zijn reeks dus vooral op zijn eigen merites beoordelen.

De ontmoeting tussen Ali Baba en Sneeuwwitje en de zeven dwergen wordt met veel kwinkslagen en woordspelletjes verteld en daarbij is de ene grap al meer geslaagd dan de andere. De grappen en grollen schragen echt het verhaal want louter inhoudelijk is het behoorlijk mager. Het is evenmin echt origineel, spitsvondig of tegendraads te noemen. Het nodigt wel uit om tijdens het voorlezen zelf met stemmen en geluidjes te experimenteren. Pret verzekerd. Philip Maes vertelt het verhaal ook zelf in het aangename luisterboek. Zo kunnen kinderen voor wie lezen een uitdaging vormt ook meegenieten. Lettertypes en witruimte zijn trouwens volgens de uitgeverij dyslexievriendelijk, dat is zeker een pluspunt. Daarnaast is het ook mooi uitgegeven met een stevige boekomslag en een rustgevende layout. De illustraties tot slot zijn zeer expressief en zetten de verhaallijn in de verf. Ze doen denken aan beelden van een geestige animatiefilm. En dat treft, want animeren is precies wat dit sprookje beoogt.