Alles is dom!

Vanaf de eerste bladzijde is het al duidelijk: Maurice is boos. Boos omdat zijn pantoffels niet op de mat staan, boos omdat hij Boeba niet vindt, boos omdat hij niet naar de badkamer wilt, boos omdat de tandpasta vies smaakt … en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ouders van kleuters zullen niet veel moeite hebben om zich in deze situatie in te leven. Iedereen in Maurices omgeving moet het ontgelden; alles en iedereen is dom.

Wat leuk om een zwaardere mama en een papa met tatoeages te zien. Qua herkenbaarheid kan dat wel tellen. Ook heerlijk om te zien hoe ijzig kalm het duo blijft. Ondanks het feit dat Maurice veel niet wilt, komt hij, zonder dat het benoemd wordt, er toch niet onderuit. De ouders proberen zo goed en zo kwaad als mogelijk zijn negatieve gedrag te negeren maar blijven wel nabij. Ook bij aankomst op school is hij nog niet voor rede vatbaar.  Gelukkig is daar wel Ella: zij heeft laarsjes aan (die hij ook wilde dragen), ze draagt een dinotrui (die hij ook wilde dragen) en de kleur ervan doet hem denken aan Boeba die nog steeds niet terecht is. Ze leent haar pop uit en de boze bui verdwijnt uiteindelijk toch.

De illustraties zijn duidelijk en vullen het verhaal goed aan. De overwegend witte achtergrond benadrukt ze nog wat extra. Ze zijn niet te eenvoudig en nodigen uit om op zoek te gaan. Voor wie het ontgaan zou zijn: Maurice is boos en dat wordt nog eens extra in de verf gezet door dat zinnetje op elke bladzijde in vette letters te herhalen.

Een zeer eenvoudig, maar o zo herkenbaar verhaaltje dat inzicht kan brengen bij kleuters, maar ook bij hun ouders.