‘Als ik niet toevallig de hond van tante Doris verwisseld had’, het eerste boek waarin het hoofdpersonage Tilda haar opwachting maakte, bezorgde me al een onbezorgde poos leesplezier. Al was het met gemengde gevoelens dat ik dat boek ter hand nam, want als ik ergens een hekel aan heb, zijn het toneelstukken – en bij uitbreiding boeken – waarin het ene misverstand leidt tot het volgende misverstand enzovoort enzoverder (u weet wel, die dingen die opgevoerd worden door een goedbedoelend toneelgezelschap in het betere parochiecentrum in uw buurt) en dit boek beloofde niets anders dan dergelijke meligheden. Dit doet verder echter niets terzake, want Tilda wist met haar innemende charme vanaf het eerste moment mijn hart te veroveren. Warmte, amusementswaarde, humor … op al deze factoren scoorde het boek. Mijn hart sloeg dan ook een slag over toen ‘Als ik niet toevallig de waarheid gezegd had’ verscheen. Zou dit boek ook weer zo bruisen als een pasgeopend flesje Schweppes of zou het ditmaal gaan om een watertje waar de ‘prik’ al lang uit is? Gelukkig is dit boek wederom een genot om lezen! Want als Tilda niet toevallig de waarheid verteld had, dan zou ze de Kilimanjaro niet kwijtgeraakt zijn, zou ze niet op de verkeerde wc gegaan zijn, zou ze niet in de olifantenpoep gelegen hebben en zou er zoveel meer niet gebeurd zijn. Enig smetje is wat mij betreft de laatste paragraaf, meer bepaald een PS: die is wat melig te noemen. Maar verder: iedereen genieten van dit vrolijke, luchtige en pretentieloze verhaal! Want wie bij het lezen van de hilarische belevenissen van Tilda geen glimlach op zijn gezicht weet te toveren, is een kniesoor, zeker weten!