Carey en Jenessa wonen al jaren met hun moeder afgezonderd van de rest van de wereld in een caravan in het bos. Hun mama is drugsverslaafd en vaak afwezig. De vijftienjarige Carey zorgt voor haar jongere zus. Wanneer hun moeder op een dag wegblijft zijn de zusjes op zichzelf aangewezen. Ze overleven van dieren die ze doden en bonen in blik. Op een dag komt Jeugdzorg samen met hun papa Carey en Jenessa ophalen. Er komt een rechtzaak en de kinderen worden aan de papa toevertrouwd. Hij woont samen met zijn nieuwe vrouw Melissa en hun dochter Delaney. Voor beide kinderen is het enorm wennen aan de nieuwe situatie. Plots hebben ze eten in overvloed, warm water, een bed, kledij, ... Alleen Jenessa blijft zwijgen. Ze zegt geen woord en dit is al een hele poos het geval. Carey blijft de reden verzwijgen. Carey kent haar papa immers niet en vertrouwt hem dan ook niet. Ondertussen gaan beide meisjes naar school. Delaney maakt het haar nieuwe stiefzus niet gemakkelijk. Toch vindt Carey al snel een maatje in Ryan. Ryan blijkt op de hoogte van het feit dat Carey een boskind is. Carey is in paniek. Maar Ryan blijkt een heel goede vriend te zijn van vroeger toen ze nog bij haar beide ouders woonde. Op een dag is haar moeder voorgoed verdwenen en nam de kinderen mee. Er werden opsporingsberichten verspreid en Ryan heeft nog steeds die foto. Stilaan went Carey aan haar nieuwe leven en ze wordt zelfs bevriend met haar stiefzus. Wanneer op een dag hun hond, de beste vriend van Jenessa, verdwijnt, vindt Jenessa plots haar spraak terug. Een trauma was de oorzaak. Uiteindelijk vertelt Carey het hele verhaal. Ze is misbruikt door een man waaraan mama geld schuldig was. In paniek en om Jenessa te beschermen vermoordde Carey hem. Dit loodzware geheim droegen beide kinderen al een hele tijd met zich mee. Gelukkig komt hier nu een einde aan.
Het boek kent een moeilijke start. Het lijkt allemaal een beetje vreemd. Het verhaal begint bij het weghalen van de twee kinderen uit het bos. Langzaamaan kom je als lezer te weten hoe de kinderen overleefden in het bos en waarom ze daar woonden. Naar het einde neemt de spanning toe, omdat je wil te weten komen wat Carey verzwijgt. Opeens zit er veel vaart in het boek terwijl dat eerder veel minder het geval was. Hoe meer je je in het verhaal verdiept, hoe meer het je raakt. Het ontroert echt. Vooral wanneer Carey vertelt over de man in het bos die hen misbruikte. Sensatiezucht is hierbij gelukkig ver af. Het verhaal is bovendien heel vlot geschreven en goed vertaald.