Ana die bijna vijftien is woont na de scheiding van haar ouders bij haar moeder. Haar vader heeft een nieuwe vriendin. Kira is jong, blond, mooi, een fotomodel. Haar vader vergelijkt Ana met Kira en maakt opmerkingen over haar gewicht. Ana voelt zich erg vernederd. Ze heeft immers de lichaamsbouw van haar moeder, die Surinaamse is. Ana houdt veel van haar moeder die totaal geen complexen heeft over haar uiterlijk. Het is de liefste en vrolijkste moeder die je je kan indenken. Ana houdt ervan met haar moeder lekker voor tv te knuffelen en lekkere hapjes te eten, te luieren en te lachen. Wanneer Ana naar een andere school gaat, wordt ze wel gepest met haar mollige lichaam. Ana begint te beseffen dat ze te dik is en raakt geobsedeerd door haar lichaam. Haar moeder blijft haar volproppen met vet eten en ze kan er niet onderuit. Toch wil ze koste wat het kost afvallen.
Dit jeugdboek had beter de titel gekregen: Hoe word ik anorexiapatient? Zwaarlijvigheid wordt op een directe manier aangepakt. Zeker niet de juiste manier, want Ana wordt anorexiapatient. Hoe Ana zich emotioneel voelt, is duidelijk beschreven, maar hoe ze zover gekomen is, wordt overdreven in de verf gezet. Het verhaal geeft duidelijk tips om af te vallen, én drastisch. Je valt het snelst af door laxeerpillen, speed en cocaïne te gebruiken. Dit is natuurlijk wel de realiteit maar zo'n lectuur brengt tieners wel op gedachten.