Annabella kreeg een zusje. Iedereen is in de wolken. Tante Pien komt kijken, opa en oma, tante Floor en de buurman. Maar wie kijkt er nog naar Annabella? Niemand! Ze haalt al haar kunstjes uit: op één been staan, op één been staan op een stoel. Niets helpt. Gelukkig heeft ze ook een stem waarmee ze heel luid kan roepen:” Kijk eens wat ik kan!”. Nu heeft iedereen weer aandacht voor Annabella. En Annabella, die heeft twee handjes waarmee ze haar kleine zusje best wel wil vasthouden. De geboorte van een baby brengt heel wat verandering met zich mee. De emoties die daarrond spelen zijn niet voor iedereen hetzelfde. Annabella voelt zich bedreigd en dat wordt hier helder verwoord en knap in beeld gebracht. De teksten zijn duidelijk en het repetitieve aspect ervan brengt ritme en vaart. Als lezer word je meegenomen en kijk je met spanning uit naar het moment dat.... Compositorisch zit het geheel sterk in mekaar. Ook de beelden volgen het ritme en de vaart van de tekst. Zowel qua vorm als kleur weten ze te verrassen. De mix van collage, gouache of acryl, potlood en krassen in de nog natte verf zorgt voor een meer dan vlotte toets. Het is een eerlijk gemaakt prentenboek dat zonder enige pretentie weet te boeien. Over hetzelfde personage verschenen reeds: Annabella en het potje en Annabella gaat verhuizen.