Daar komt Anton. Anton heeft een schep, een emmertje en een grote, rode auto. De meisjes zullen ervan opkijken, maar de meisjes kijken niet. Anton probeert een aantal stoere kunstjes uit, maar nog gunnen de meisjes hem geen blik. Anton wil echt graag indruk maken en bouwt daarom het grootste huis van de wereld. Het huis valt om, Anton ook. Daar moet hij van huilen. Nu kijken de meisjes. Anton mag meespelen in de zandbak. Daar komt Lucas … Twee vriendinnetjes die rustig samen spelen in de zandbak en een jongetje dat zich laat gelden door stoere kunstjes, stereotieper kan het niet! Als de meisjes pas opkijken wanneer Anton huilt en hem bezorgd troosten en een koekje geven, wordt dit rollenpatroon bevestigd. Toch pleziert dit prentenboek volop. De korte, maar gevatte zinnen vertellen een eenvoudig verhaal waar je als ouder de humor snel van inziet. Bovendien kent het verhaal een hoge realiteitswaarde en is inleving voor jonge kleutertjes niet moeilijk. Dit prentenboek wordt kwaliteitsvol gepresenteerd. Op de harde kaft prijken de naam en de figuur van Anton in blinkende letters en tekening. Een pittig detail: op de titelpagina maak je onmiddellijk kennis met de andere personages in het verhaal, de twee meisjes, die nu onder de titel afgebeeld staan. De prenten overheersen en nemen telkens de hele bladzijde in beslag. Ze schetsen de werkelijkheid op een herkenbare en eenvoudige manier. Onderaan vind je de korte zinnetjes terug die vaak uit niet meer dan drie à vier woorden bestaan. Het kleurengebruik is eveneens opmerkelijk. De schrijver-illustrator hanteerde oranje, gele en bruine kleuren en beoogt hiermee een verhaal met een zomers, warm en zacht tintje. Dit prentenboek zal dus meerdere partijen aanspreken. Het sluit nauw aan bij de leefwereld van kleuters, ouders herkennen het gegeven en opvoeders kunnen het thema van jongens-meisjes vanuit dit verhaal aan de orde brengen.