Het is herfst en somber weer. Pettson heeft een echte baaldag, hij heeft nergens zin in en wil met rust gelaten worden. Maar zijn kat Findus denkt daar anders over, hij wil samen spelen. Wat Findus ook probeert om Pettson aan het lachen te krijgen, het helpt niet. Integendeel, Findus' verwoede pogingen om zijn baasje op te vrolijken monden uit in lawaaierig gerammel en gekletter en maken Pettson zo boos "dat zijn baard ervan begint te fladderen". Findus geeft niet op, hij blijft maar doorzeuren over samen gaan vissen tot Pettson uiteindelijk toegeeft. En langzamerhand klaart zijn gezicht op en vergeet hij waarom hij zo somber was en waarover hij nu eigenlijk aan het piekeren was. En na het vispartijtje stappen ze samen lachend naar huis. Een klassieker onder de prentenboeken, maar één die je nooit beu wordt. Elke prent zit vol spitsvondige details, telkens je het boek leest, kan je iets nieuws ontdekken. Wandelende ontbijtkoeken, een thee drinkende kip of een badende eland. Hoewel het vertrekpunt van het verhaal niet meteen is om vrolijk van te worden -een knorrige, sombere Pettson die voor zich uit zit te staren- maken de humoristische details de ondertoon heel wat lichter. Ook het contrast tussen de brommende man en de levenslustige kat wordt op humoristische wijze gevisualiseerd. De tekst en de prenten kunnen niet van elkaar losgekoppeld worden, de auteur is tevens illustrator van het boek. Naarmate de sfeer serener wordt, verandert ook de stijl van de illustraties. De ruziënde Pettson en Findus worden met kleurrijke, vrij drukke aquarellen weergegeven, terwijl het vissen op het meer eenvoudig en warm in herfstkleuren wordt afgebeeld. De tekst is heel levendig, met dialogen waarin het gekletter en geklingel bijna hoorbaar wordt. Dit verhoogt het inlevingsvermogen: je ziet jezelf al aan de ontbijttafel zitten met de herfstblues en een overenthousiast en lawaaierig iemand naast je! Een genot om voor te lezen, een fantastisch kijkboek maar ook een boek dat iets oudere kinderen stiekem onder de dekens verstoppen!