Aron is gek op dieren en wil graag een huisdier. Maar zijn ouders hebben voor alles een excuus: voor honden hebben ze het te druk, van katten gaat mama niezen, voor een konijn is de tuin te klein. En een giraf ... dat is helemaal onmogelijk! Toch blijft Aron smeken. Tot op een dag zijn papa een klein pakje geeft met een ... aardappel. Een aardappel-huisdier volgens papa, want die maakt graag grapjes. Eerst vindt Aron het maar gek, maar dan begint hij toch met Aardappel te spelen. Op de glijbaan, in de bibliotheek, in bad: overal mag Aardappel mee. Maar dan begint Aardappel te schimmelen en moeten ze hem begraven. Mama en papa vinden dat Aron goed voor Aardappel heeft gezorgd en dat hij klaar is voor een echt huisdier, zoals een hamster. Maar Aron wil dat niet. Hij wil zijn eigen aardappel-huisdier terug. Na een paar weken groeien er nieuwe aardappels uit zijn oude vriend en deelt hij de huisdieren uit aan al zijn buren en klasgenootjes. Want er is genoeg voor iedereen!

Het verhaal zit slim in elkaar, en bevat naast een mooie boodschap ook leuke grapjes. Het toont een kind met zwarte huidskleur zonder dat dat het centrale thema van het boek is. De illustraties op de eerste binnencover laten Aron zien terwijl die met een lege halsband rondloopt en naar een lege viskom of vogelkooi kijkt. Aron zonder huisdier dus. Op de laatste binnencover zien we Aron met Aardappel: hij is blij aan het spelen. En al zijn vriendjes zitten op de wip, skateboarding, lezen voor en hoelahoepen met hun eigen aardappel. Ook daar is er diversiteit. 

Josh Lacey is een Britse auteur die al meerdere kinderboeken schreef, maar meestal voor oudere kinderen. Dit is zijn eerste prentenboek. De illustrator is Momoko Abe, een Brits-Japanse vrouw die sinds 2020 boeken schrijft en illustreert. Ze houdt van kleurrijke composities en laat de seizoenen ook veranderen gedurende het verhaal. Het begint in de winter en eindigt in de herfst. In de lente is er meer roze, in de zomer meer groen, en in de herfst meer oranje en rood. 

Nog niet genoeg gehad? Hier vind je een interessante link naar het proces van het boek: Making of the Pet Potato