Artemis Fowl is back in town. Voor de vijfde keer al mogen Artemis en het elfje Holly de wereld redden. Al is het op het nippertje, want een tweede jong genie heeft de wereld van de Elfen ontdekt en is vastbesloten er eentje te vangen. Ze zit echter achter een demon aan, en dat is nu net de gevaarlijkste elfensoort voor de mens. Maar Artemis zou Artemis niet zijn als hij daar geen mouw zou weten aan te passen. Al moet hij dit keer wel naar het ultieme redmiddel grijpen: de tijdsprong. Spanning, actie, demonen, dwergen, spectaculaire gevechtscènes, maar ook humor en vriendschap, … het zit er allemaal in. En hoe vergezocht en absurd de actie soms ook is, als je het leest, ga je er helemaal in mee. Het boek leest in een sneltreinvaart, de actie spat van het papier en na 370 pagina’s leg je het met spijt weg. Ondanks de bittere strijd is het boek vaak ongemeen grappig, soms tot in de kleinste details. De fantasie van de auteur lijkt wel onbegrensd: het verhaal blijft maar gaan, en gaat op geen enkel moment vervelen. Altijd weer is er een onverwachte wending en word je op het verkeerde been gezet. Bovendien worden de centrale karakters goed uitgewerkt. De lijn tussen goed en kwaad is vaak flinterdun: ook de ‘slechten’ hebben goede kanten en omgekeerd, en dat schept heel wat mogelijkheden. De nevenpersonages – die vaak enkel getypeerd worden in functie van het verhaal – hebben goed verborgen onverwachte kantjes, zodat je ook daar onvermoede verhaallijntjes krijgt. Dit alles is geschreven in een flitsende, vlotte en goed begrijpelijke taal, heel direct, met veel sprankelende dialogen, wat het geheel nog sneller lijkt vooruit te stuwen. Veel diepgang heeft het allemaal niet. De auteur tapt al voor de vijfde keer uit hetzelfde vaatje, maar het is wel een lekkere wijn. De Artemis-Fowlreeks blijft smaken naar nog.