Dit is het tweede boek over Bahar, het dochtertje van Sophie en Vero. Bahar is gelukkig met haar twee mama's. Ze heeft veel vrienden en een leuke juf. Wanneer blijkt dat de ouders van haar vriend Ruman willen scheiden, is Ruman heel verdrietig. Hij kan er moeilijk over praten. Waarschijnlijk zal ook de pizzeria van Rumans ouders moeten sluiten. De moeder van Ruman kan het immers niet alleen aan. Dat maakt Bahar ook verdrietig. Ze leeft erg mee met Ruman. Wanneer juf Katrien aankondigt dat ze een baby verwacht, zijn de leerlingen van haar klas benieuwd naar haar vervanger, meester Johnny. Hij blijkt veel van kunst te houden. Kunst maakt hem gelukkig. Hij wil samen met de klas het museum bezoeken. De leerlingen zijn niet echt enthousiast, maar meester Johnny is niet van plan om zich zomaar gewonnen te geven. Dat brengt Bahar op een idee. Ze bedenkt een plan ...

Dit boekje is een nieuw avontuur van Bahar en haar vrienden. De vertelstijl is grappig maar tegelijkertijd gevoelig. Wanneer ze in het museum zijn, maken ze met een VR-bril een wandeling op de maan. In zijn fantasie als maanmannetje, lukt het Ruman om z'n gevoelens te uiten. Hij verwoordt heel mooi hoe hij zich voelt ("Ik wilde niemand meer zien. Zo verdrietig voelde ik me. Ik wilde helemaal alleen zijn. Ver van alle andere mensen."). De taal is speels en op niveau van jonge lezers. De zinnen zijn kort en vlot geschreven. De auteur gebruikt veel dialogen. De taal is vrolijk maar tegelijkertijd treffend. ("Papa is even de weg kwijt. Daarom komt hij voor een tijdje niet naar huis."; "ik weet niet wat ik erover moet zeggen, ik vind de juiste woorden niet.").

De afwisseling tussen grappige situaties (de afwas die groeit, de baby van juf Katrien) en de donkere gedachten zijn perfect in evenwicht. Het thema kan heel wat losmaken bij kinderen. Een mooi boekje om voor te lezen of zelf te lezen. Een aanrader.