Barnaby is een blauwe parkiet. Hij woont in een prachtig kooitje, bij een lieve dame die voor 'm zorgt: ze geeft hem eten en liefde. Op een dag brengt de lieve vrouw hem een speelkameraadje: een gele vogel, die in een kooitje naast Barnaby mag wonen. Maar daar heeft Barnaby geen zin in: onuitstaanbaar wordt-ie, en wanneer hij zijn zin niet krijgt, vliegt Barnaby uit het open raam. Maar wat hem daar buiten te wachten staat, is ook niet zo vanzelfsprekend. En wanneer hij de weg niet meer terugvindt, moet hij zich aanpassen aan de wereld daarbuiten ...

Hoewel de blauwe Barnaby best herkenbaar als parkiet getekend is, lijken de prenten een beetje amateuristisch en goedkoop. De gebruikte technieken en kleuren kunnen niet overtuigen om weg te dromen bij Barnaby's verhaal. Ook de teksten zijn weinig interessant, en missen poëzie. Misschien ligt het aan de vertaling? Een goedgekozen woord, of rake omschrijving blijft uit, waardoor de vertederende boodschap van het verhaal op geen enkele manier doorschijnt. Het verhaal blijft daarenboven een beetje mager, krijgt ondanks de goede intenties weinig diepgang, net als de personages: naast hoofdpersonage Barnaby komen weinig personages echt aan bod, en de jaloerse Barnaby wekt weinig sympathie of herkenbaarheid op. 

Barnaby doet dan ook wat denken aan een verhaal dat in eigen beheer is uitgegeven. Door de verouderde illustraties, zwakke taal en slechte karakter-development, lijkt het boek maar niet uit z'n veilige kooitje te breken. De verklaring daarvoor is niet ver te zoeken: de schrijver had zelf ooit zo'n parkiet, aan wie ze het verhaal opdraagt. Dit is zo'n beetje een verhaal waar de schrijver meer plezier aan beleeft dan dat het de lezer veel bijbrengt.