Bas & Klara in de gewoontoren

De gewoontoren is niet het eerste boek over diverse gezinsvormen. Het is ook niet het eerste boek dat als illustraties heel erg mooie zelfgemaakte maquettes heeft. Beide concepten zijn echter in dit boek prachtig uitgewerkt. Voor Thaïs Vanderheyden was dit een echt corona-project dat veel tijd in beslag heeft genomen. Een tijd die loont. De afbeeldingen in dit boek zijn prachtig. Je kan er urenlang naar kijken en zo veel zelf bij verzinnen. Het spreekt tot de verbeelding.

De tekst rechts naast de illustratie is telkens op dezelfde manier opgebouwd. Klara en Bas gaan steeds één verdieping hoger vragen of hun ballon daar is. In de eerste alinea lezen we de namen van de bewoners. Daarna lezen we iets over hun gezinsvorm en krijgen we duidelijk uitgelegd wat dit inhoudt. We maken ook kennis met het beroep en de hobby’s van de bewoners. En tot slot vinden we iets dat Klara en Bas eerder in het appartement vergeten zijn. Hierdoor is het ook een beetje een zoekboek.

Doordat de opbouw altijd dezelfde is, kan je hier als voorlezer wel wat mee spelen. Wie graag alles leest kan dat maar wie graag een korte versie van het verhaal leest, heeft die mogelijkheid.

Ook in de illustraties zelf zit diversiteit. Zo heeft niet iedereen dezelfde huidskleur en zien we dat één van de kinderen in een rolstoel zit. Dat dit niet expliciet wordt vermeld, is een bonuspunt voor het boek.

Enkele woorden in dit boek staan in kleur en groter gedrukt. Hiervan is me de meerwaarde niet duidelijk. Ook de hint dat de twee singles uit het gebouw een nieuw gezin zouden kunnen vormen viel bij mij wat fout, alsof iedereen een relatie zou moeten hebben. Ik vermoed echter dat de auteur hiermee probeerde aan te tonen dat er steeds nieuwe gezinnen kunnen ontstaan.