Nu is hij zo enorm dat zijn roestige kooi hem eigenlijk niet langer houden kan. Letterlijk gezien, gaat het hier over ‘het beest’. Toen Stephen jaren geleden van zijn vader een schattig wild diertje kreeg, had hij nooit kunnen vermoeden dat het zou uitgroeien tot een enorm monster. Of misschien had hij dat wel geweten, maar niet willen weten. (Om welk dier het gaat, blijft lang een raadsel en ik zal het hier ook niet verklappen.) Figuurlijk draait het ook om Stephen zelf. In hemzelf zit ook ergens een beest waarmee hij moet leren omgaan. Gedachten en gebeurtenissen uit het verleden die hij een plaats moet kunnen geven. Naarmate het beest groeit en uit wilt breken, breekt Stephen ook langzaam uit zichzelf. Maar waar de uitbraak van het beest alleen maar negatief gezien kan worden, is deze van Stephen positief, een stap in de goede richting. In dit boek staat op het eerste zicht de spanning voorop. Een spanning die gestaag wordt opgebouwd, maar erg goed wordt onderhouden. Bovenop die spanning krijg je ook een pakketje emotie, in de spanning verpakt en erdoor bijeengehouden. De ikvorm die de schrijfster hanteert draagt alleen maar een steentje bij aan die spanning en emotie. Alles samen een mooi uitgewerkt spannend boek.