De meeste versies van ‘Belle en het beest’ die we vandaag de dag kennen, gaan terug op het sprookje van madame Leprince de Beaumont uit 1757. Het was bedoeld om rijke juffrouwen te leren dat de ware schoonheid van de vrouw binnenin zit, in haar deugdzaamheid. In deze versie met prenten van An Leysen is de grote lijn van het verhaal van De Beaumont bewaard, maar is de tekst sterk ingekort en de les iets aangepast. In woord en beeld wordt de tegenstelling tussen Belle en haar ijdele zus nog aangescherpt, waardoor het verhaal nog sterker dan de brontekst de ijdelheid veroordeelt. Zoals bij De Beaumont wordt de boze zus op het eind in een standbeeld veranderd, al ondergingen bij De Beaumont twee zussen dat lot. Ook andere details zijn aangepast. Zo vraagt in deze versie Belle niet aan haar vader om een roos mee te brengen en krijgt ze hier de toverspiegel uit handen van het beest, terwijl ze die in de brontekst zelf vond. Ook het begin is anders: deze versie opent met een soort voorgeschiedenis op rijm, een overbodige ingreep die jammer genoeg ontsierd wordt door rijmdwang.

‘Belle en het beest’ werd al talloze keren in beeld gebracht. Voor een hedendaagse kunstenaar is het vooral een opgave om zich los te maken van het beeld dat de Disney-studio’s creëerden. Net als Disneys beest heeft de betoverde prins hier horens, maar Leysen geeft hem trekken van een geit in plaats van een bizon. De bruine en witte haren, de platte neus en vriendelijke mond verzachten het monsterlijke. Het is een extra uitdaging om ook Belle een eigen persoonlijkheid te geven, wars van de Disney-clichés. Daar is An Leysen met verve in geslaagd. Met haar lange blonde haren, haar volle rode lippen en haar wijd uiteen staande, amandelvormige ogen beantwoordt Belle weliswaar aan het  populaire Westerse schoonheidsideaal, maar tegelijk geeft Leysen haar iets kwetsbaars, dromerigs en zelfs verleidelijks. Het contrast met haar slechte zus wordt wel stereotiep in beeld gebracht, waarbij aan het uiterlijk meteen duidelijk is hoe boosaardig deze laatste is. Het decor is romantisch, met veel bloemen en kant. Wanneer Belle en het beest dansen, draagt hij een hemelsblauw pak en zij een lichtblauwe jurk. Het is een van de beelden waarbij je als kijker kunt wegdromen.