De twaalfjarige Jo-Jo en Lena moeten allebei vechten. Jo-Jo vecht tegen Mister P, een reumapijn die plots opkomt en door zijn ellebogen, vingers, enkels en knieën jaagt. Een jaar en drie maanden geleden kwam Mister P zomaar aanzetten en sindsdien heeft Jo-Jo al vele slechte momenten gekend. Voetballen, rennen en keepen gaan hem steeds minder goed af, de medicijnen zijn nog niet optimaal, pijnlijke valpartijen zijn vaak het gevolg. Lena vecht tegen de onrust die aan haar knaagt, omdat zij en haar moeder nog steeds niet weten of ze wel in Nederland kunnen blijven. Lena is asielzoekster en wacht op haar definitieve toewijzing. Op een zomervakantie aan zee ontmoeten Lena en Jo-Jo elkaar. Het klikt meteen en er ontvouwt zich een mooie relatie die over provinciegrenzen heen gaat. Ze kijken allebei reikhalzend uit naar de toekomst en het is hun vriendschap die hen er bovenop brengt. Jo-Jo wacht op het moment dat de nieuwe medicijnen zullen aanslaan en Lena op een brief met de beslissing. ‘Mister P’ is een boek over moed, volharding en vriendschap, zonder al te veel omhaal geschreven. De nadruk ligt telkens op de gebeurtenissen die zich vlot, misschien met een ietsje te grote vaart, aaneenrijgen, waardoor er weinig diepgang is in de personages en hun emotionele ontwikkeling. Het begrip reuma wordt ook maar één keertje vermeld. Jo-Jo zit in de wachtkamer van de dokter en ziet er een brochure liggen over het onderwerp. Er wordt dus niet expliciet over de ziekte gesproken; de pijn die constant aanwezig is, komt vaker aan bod. Vermoedelijk wilde Veronica Hazelhoff, zelf reumapatiënt, het accent leggen op de hoop die men moet blijven koesteren als er van kinderen en volwassenen veel geëist wordt. Een mooie boodschap, die mooie verhalen oplevert, die tegelijk vrolijkheid en treurnis opwekt en die daarom allicht niet meer duiding behoeft.