Dit derde deel van de Schaduwland-serie is meer van hetzelfde: de saga gaat gewoon verder. Er zit weing of geen evolutie meer in. Dave voelt dat er onheil in de lucht hangt en geeft al zijn vrienden een kettinkje met een pentagram eraan. Toch weet hij niet zeker of dat hen zal beschermen tegen het kwaad van het monster in de maan want Marcus wordt elke vier weken ziek. Hoe moet hij dat oplossen? En wat met de geest van Emily Ensuivre? Wie is de Krankzinnige Dame die ‘het Huis met de Raven’ onveilig maakt? Bovendien is er thuis ook van alles aan de hand. Dave denkt dat mevrouw Krandel zijn moeder is. Maar dat betekent dat Cecile zijn zus is. Vertwijfeld verbreekt hij zijn ontluikende relatie met haar. Hij wil koste wat het kost zijn echte afkomst achterhalen, zelfs al kost hem dat de vriendschap van Cecile. De kennis van het heden ligt in het verleden. Als uiteindelijk het ultieme kwaad – Antoine Ensuivre – weer opduikt, loopt het bijna uit de hand. Gelukkig weet Dave, als honderdste generatie Nachtvleugel, het tij te keren. Ook dit boek leest zeer vlot en is uitermate visueel en met veel vaart geschreven, al heb je als lezer wel een beetje een déja-vugevoel. Eens te meer draait het om de klassieke tegenstelling tussen goed en kwaad. Je moet er goed je hoofd bij houden want er zijn heel wat verschillende personages. Bovendien geeft de auteur vanuit zijn alwetend vertelstandpunt slechts met mondjesmaat die informatie die je nodig hebt om het verhaal goed te kunnen volgen. Je hoeft de vorige delen niet gelezen te hebben, maar het helpt wel. Vooral omdat een aantal eerder niet uitgewerkte verhaallijnen hier weer opgenomen worden. De personages blijven vrij oppervlakkig: met uitzondering van Dave worden zij weinig of niet uitgediept, en dan nog enkel in functie van Dave en de voortgang van de story. Ook het verhaal kent weinig diepgang: het beeld primeert op de vorm. Een keer begonnen, kan je het boek echter nog moeilijk wegleggen. Het lijkt wel een papieren versie van Buffy, the Vampireslayer. De kracht van dit verhaal schuilt in het feit dat het zowel aansluiting vindt bij de moderne fantasyverhalen – de geschiedenis van de Nachtvleugels -, als bij de griezel- en horrorrage met krakende deuren, monsters, vampiers, heksen etc, al lijkt die rage nu een beetje uitgewoed. Bovendien vinden de liefhebbers van actie en avontuur hun gading in de gevechtsscènes. Slapeloze nachten zal je aan de lectuur van dit boek niet overhouden, daarom is het niet griezelig genoeg. Maar voor de liefhebbers van het genre wordt het al uitkijken naar deel 4. En dat komt er zeker, want dit derde deel eindigt met een cliffhanger. Wordt ongetwijfeld vervolgd … Voor mij mag het hier echter stoppen.