Dit boek is een waardige opvolger van “Eén vos”. Weeral weet de maker een educatief thema uit te werken zonder afbreuk te doen aan het plot van het boek. Integendeel, in dit boek lezen we een origineel verhaal. Het begint allemaal met een roos visje dat “boe” roept omdat het wil spelen. Een andere vis hoort dit en wordt wat bang. Hierdoor jaagt die de andere vissen schrik aan. En zo groeit het gerucht dat er iets engs is van mond tot mond uit tot een scenario waarbij alle vissen op de vlucht slaan. Ze denken om met z’n allen in een veilige grot te duiken, maar helaas blijkt dit de bek van een walvis te zijn. Gelukkig is daar ons roze visje weer dat nog een keer “boe” roept, waardoor de walvis schrikt.

Wanneer we op de laatste dubbele pagina van het boek wat duiding krijgen over kleuren (primaire kleuren, secundaire kleuren, complementaire kleuren ...) valt pas op hoe er in het boek toch vaak de kleur van een zeewezen benoemd werd. Deze zeedieren zelf worden ook benoemd waardoor we heel wat bijleren. De octopus en de kogelvis zijn bijvoorbeeld minder voorkomend in boeken voor kleuters. Ook de aal die siddert van angst of een “school” vissen kan voor velen een nieuw begrip zijn, maar uit de context is duidelijk wat bedoeld wordt. De haaien zijn niet gewoon grijs, maar zilvergrijs. Volgens de krab zit er een wezen met heel grote “scharen”. De tekeningen maken echter dat er geen enkel moeilijk woord als storend zal worden ervaren bij kleuters. Het boek is prachtig en duidelijk geïllustreerd en vaak opgefleurd door grappige tekstjes in tekstballonnen. De tekeningen spreiden zich dikwijls over een dubbele pagina en geven de sfeer onder water subliem weer.