Meer dan een vel wit papier heeft het meisje Yuki niet nodig om het fijn te hebben op het eiland waar ze woont. Ze vouwt er de mooiste origamifiguren mee. Wanneer ze samen met haar hondje Momo een vlucht papieren vogels volgt, ontdekt ze op de oever een stevig papieren bootje. Dat moment wordt de start van een fantasierijke reis doorheen de lucht, de golven en het diepe water. Heel even lijkt het alsof het verhaal de overgang naar een andere wereld lijkt te suggereren maar uiteindelijk keert het bootje weer terug naar de kade. Daar wacht het huis, waar de lichten branden en de rook verwelkomend uit de schoorsteen opstijgt. Het bootje blijft op de kade waar het zich voorbereidt op een nieuwe, zogenaamd wonderlijke reis.

De eerste bladzijden zien er sfeervol uit: de illustraties nodigen uit tot filosofisch mijmeren. Maar eens de tocht doorheen het water van start gaat vervalt het verhaal in een opsomming van voorspelbare indrukken; vreemde dieren, wolken en sterretjes wisselen elkaar af. De belevenissen van het meisje en haar hondje worden daarenboven ook erg vlak voorgesteld.

Het bootje van papier schept verwachtingen, maar woorden en beelden bieden slechts een oppervlakkige leesbeleving.