Chanda is zestien en woont samen met haar moeder, halfzus en halfbroer in een ongedefinieerd Afrikaans land. Haar vader en broers zijn omgekomen bij een mijnexplosie. Sindsdien volgen de mannen elkaar op in huis, en volgen ook de halfzusjes en –broertjes. De dood van Sara, anderhalf jaar oud, betekent een keerpunt in dit verloop. Chanda’s moeder wordt zelf ziek, ernstig ziek. Na een bezoek van de geestendokter, besluit de moeder terug te keren naar haar geboortedorp vanwaar ze ooit met ruzie vertrokken is. Wanneer haar laatste stiefvader sterft aan aids, wordt voor Chanda alles duidelijk. En slaat ook de angst toe: wie heeft wie besmet? En draagt zij zelf ook het virus? En haar beste vriendin, die duidelijk toch wel meer doet dan enkel foto’s van zichzelf laten maken door mannelijke toeristen? Meer nog dan over aids zelf, handelt dit boek over het taboe errond. Over alles wat mensen doen om de ziekte verborgen te houden, om zelfs niet te laten blijken dat je iemand met aids alleen al maar kent, met alle kwalijke gevolgen vandien. Het verhaal van Chanda is aangrijpend, en laat zich in één ruk lezen. Enige minpunt is dat de goede bedoeling waarmee het geschreven is, er wel behoorlijk dik bovenop ligt. En de moraal dus wel bijzonder expliciet aan bod komt.