Missie 10 alweer voor Cherub, de afdeling van de Britse geheime dienst waarin kinderen de rol van spion op zich nemen. Want wie zou kinderen verdenken van spionage? Dat dit een briljante gedachte is, moge blijken uit de vele succesvolle opdrachten uit het verleden: drugsmisbruik, dolgedraaide milieu-activisten, wapensmokkel ..., de Cherub-jongens en –meisjes wisten veel ellende te stoppen.
Missie 10 dus alweer voor Cherub, met zoals steeds James en zijn zusje Lauren als voornaamste ‘uithangborden’. James is ditmaal geïnfiltreerd in een protestgroep die verdacht wordt van terroristische neigingen. Zusje Lauren dient met een groepje kornuiten binnen te dringen in een belangrijk controlecentrum voor de luchtvaart, om zo de zwakke beveiligingspunten te detecteren.
Wanneer beide opdrachten met een sisser aflopen, is er gelukkig de mogelijkheid om naar Amerika te trekken, waar ze deelnemen aan een soort trainingskamp voor soldaten. Bedoeling is de boel te saboteren, zodat het Amerikaanse leger zich beter gewapend weet, mochten dergelijke zaken in werkelijkheid gebeuren. Zo gezegd zo gedaan, al lijken bepaalde acties meer op een wraakactie van één van de Cherub-begeleiders. Om alle sabotageactiviteiten nog meer luister bij te zetten – zo lijkt het toch – wordt er na afloop nog een behoorlijk potje vals gespeeld in een casino in Las Vegas, wat James een leuk zakcentje oplevert. Eind goed, al goed?
In tegenstelling tot de vorige boeken, heeft dit deel geen eenduidige missie en lijkt het verhaal daardoor zowat alle richtingen uit te gaan, waarbij vernielingen bijna verheerlijkt worden. Voor de trouwe lezer van de reeks is het leuk om lezen hoe James en zijn vrienden ouder worden doorheen de reeks, maar waarom James hoe langer hoe meer voorgesteld moet worden als een haast irritante, ietwat geile meisjesgek, is me een raadsel.
En toch, de vaart die in de verhalen zit, maakt dat je geboeid blijft lezen. Muchamore heeft nu eenmaal een ontzettend vlotte pen.
Maar - het zal mijn stokpaardje wel blijven - ook dit deel is weer niet gespeend van taalfouten. Minder storend dan bij Missie 9, daar leek er soms opzet in het spel, maar toch … Tekst die gewoon herhaald wordt, tikfoutjes: misschien maakt het deel uit van de missie???