Ooit al iemand ontmoet die de tekenstijl van Dick Bruna niet weet te waarderen? Hoe de man zo op het oog met heel simpele lijnen een hele wereld weet te schapen, il faut le faire. Bruna mag dan ook met recht en reden een grootheid in de prentenboekenwereld genoemd worden. Het moge duidelijk wezen, ook mij weet Bruna steeds weer te bekoren. Desalniettemin laat de uitwerking van deze leporello, ofte harmonicavouwboek te wensen over, meer bepaald wat de stevigheid betreft. Daar waar dit boekje duidelijk mikt op de allerkleinsten, lijkt het gebruikte karton me niet echt scheurbestendig. Het is algemeen geweten dat dolenthousiaste peutertjes wel eens iets te gretig naar een boek durven te grijpen, zodat het risico bestaat dat het boek plots uit meerdere losse delen bestaat. Dat risico is met dit overigens verder mooi uitgewerkte boekje vrij groot. Het kartonnen hoesje waarin het boekje kan opgeborgen worden, is ook niet meteen van het stevigste karton. Op de rechterpagina zien we steeds het volledige beeld, op de linkerpagina enkel de uitvergroting van ogen en mond. De keuze van prenten lijkt vrij willekeurig, maar de uitgesproken kleuren en de glimmende foliedruk maken het geheel zeker aantrekkelijk. In dezelfde reeks verscheen nog ‘Ik ben een olifant’, volledig opgebouwd rond hetzelfde principe. Nee, overtuigen doet deze uitgave me niet, maar we blijven natuurlijk wel fan. Een bezoekje aan het Dick-Bruna-museum is al gepland.