Milo ligt knus in hun berenhol. Dicht tegen mama aan, misschien net ietsje te krap met zijn zusje Eva naast hem, maar vooral gezellig. Wanneer de lente zich stilaan aankondigt, is het tijd om te verhuizen naar de voorjaarsvallei. Eva ziet het als een avontuur om op pad te gaan terwijl Milo vooral bang is van zulke avonturen. Mama beer moedigt hem aan om zijn zusje te volgen, het avontuur tegemoet. Schoorvoetend volgt hij haar. Ze moeten over een berg. Daar komen ze echter in een sneeuwstorm terecht en Milo ziet Eva nergens meer. Plots hoort hij iets. Is het Eva? Nu is het zijn beurt om dapper te zijn en zijn zusje te zoeken!

Voor Steve Small is dit het derde prentenboek dat hij volledig zelf creëerde. Zijn illustraties worden gekenmerkt door soberheid en diepgang. Zowel met beelden als met woorden weet hij een warme sfeer te scheppen. De kilheid van de gure wind en de sneeuw kunnen de warme gloed die uitgaat van de berenfamilie niet temperen. De liefde van het gezin is een als een vuur dat niet te doven is. Het wakkert dapperheid aan, zelfs al vind je van jezelf niet dat je dat bent, zelfs al ben je bang. Dat de tekst in het Nederlands niet aan kracht verliest, is dankzij de mooie vertaling door Joukje Akveld.

Soms krijgen we een prent te zien, soms volgen meerdere kleinere prenten elkaar snel op. Op die manier weet Steve het tempo van het verhaal prima te bepalen. Spanning wordt opgebouwd. Het verhaal leest als het beklimmen van de berg waar de beren over moeten. Aan de voet van de berg is er avontuurlijke nieuwsgierigheid met een vleugje angst, op de berg is er spanning, angst en dapperheid; achter de berg is er ontlading, trots en tevredenheid.

Over de bladspiegel is goed nagedacht. De plaats van de tekst ten opzichte van de illustraties, de kleurentinten die de bovenhand krijgen, de witruimtes, het lettertype … Het klopt allemaal. Knap werk.

Een waardevol verhaal over het verschil tussen durf en dapperheid.