Lola is een vrolijke meid die staat te trappelen om haar interesse in verschillende wetenschappen aan haar kleine broertje Lander te showen, want die lijkt een beetje sip. Zou een Tyranosaurus Rex of de sterrenhemel hem kunnen opvrolijken? Gelukkig hoeft Lola het uiteindelijk niet te ver te zoeken!

De grafische stijl van Shamisa Debroey spat in dit prentenboek in alle vrolijkheid van de pagina's: Lola en Lander passeren langs verschillende exacte wetenschappen, en – niet toevallig – Lola's interessegebieden. Hoewel Shamisa's stijl nogal doet denken aan grafiek, en dus wat koel kan overkomen, wordt de lezer toch bedolven onder de warmte tussen broer en zus: de moeite die ze wil doen om haar verwondering voor de wereld over te brengen op haar broertje, is vertederend. Bijster origineel is het niet, maar het werkt wél. De korte teksten leiden niet af, maar ondersteunen de voorlezer juist in het dromerige verhaal.

En wanneer ik dacht: goh, wat een lieflijk feel good-verhaal, werd ik verward. Na het verhaal krijg je een dubbele pagina met ... uitleg. En na de gebalde teksten van ervoor ... ontzettend veel tekst met enkele kleine, nietszeggende prenten naast. Wat een domper! Het verhaal behoefde blijkbaar nog een kader. Want dit boek werd (mede) gerealiseerd door de faculteit Architectuur en Ingenieurswetenschappen aan de UGent, en kadert blijkbaar in het genderbeleid van de universiteit. Alsof dit boek, vanuit haar verhaal en tekeningen nog veel meer uitleg nodig had? De warmte van het boek werd er voor mij volledig door onderuit gehaald, en de boodschap werd belerend.

Hoewel ik blij ben dat de UGent de moeite wil doen om meer diversiteit te promoten, en er waarschijnlijk ook een budget tegenover heeft gesteld, zou het symbool sterker zijn geweest als ze louter hun logo erop hadden laten drukken, en het boek bijvoorbeeld verspreid in Vlaamse scholen. Zo kunnen we in het vervolg gewoon Shamisa en haar verhalen hun werk laten doen, en op zichzelf te laten staan. Want deze jonge kunstenares heeft talent, mensen!