‘Kleurrijk en hartverwarmend (voor)leesboek over de liefdevolle band tussen een oma en haar kleinkind’ staat er op de achterzijde van dit boek. Ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden. Kleurrijk is het boek alleszins. De prenten van Suzan T’hooft zijn een prachtige ondersteuning voor het verhaal en maken het tot het sterke boek dat het is geworden. Het kleurgebruik is warm en wekt de sfeer op van ‘gezellig oud’. De collagetechnieken die gebruikt worden, maken ons duidelijk dat het een vrolijke chaos is bij oma. Eigenlijk kunnen we hieruit dus afleiden wat voor vrouw Elises oma is: een warme, vrolijke persoonlijkheid. Geen wonder dat Elise haar zo graag ziet.

Hartverwarmend is het boek ook zeker. Er zijn weinig boeken geschreven die de band tussen grootouder en kleinkind zo in de verf zetten. Langs de andere kant leren we ook dat die grootouder gerust een eigen leven mag hebben. Deze oma vindt op latere leeftijd nog de liefde van haar leven, en hoewel dit niet gemakkelijk is voor Elise, is dit een heel mooi gegeven. Ook de band tussen Elise en haar poes is hartverwarmend. Het moment waarop de kat een muisje vangt, toont aan hoe we van iemand kunnen houden, ook al doet die niet altijd dingen waar we het mee eens zijn.

Het is een ideaal boek om te lezen of voor te lezen tijdens winterdagen. Lekker knus. Het brengt de nodige warmte en licht in deze soms druilerige dagen. Het verhaal is begrijpbaar voor de vijfjarige waaraan je dit met plezier zal voorlezen. De prenten ondersteunen jullie gezellige voorleesmomentje. Maar ook zelf lezen kan perfect vanaf acht jaar. Het verhaal wordt immers nooit kinderachtig. De gevoelens van Elise worden serieus genomen en de omgeving reageert heel herkenbaar. En uiteraard is het voor een achtjarige ook genieten van een boek waar nog zoveel mooie prenten in staan.