Een nieuwe reeks van de Nederlandse Marte Jongbloed. Na Herre is nu Wies het hoofdpersonage. 

De ouders van Wies zijn zo goed als nooit thuis. De ene na de andere kinderoppas geeft het op. Niet omdat Wies zo’n slecht gedrag vertoont, maar eerder omdat ze een wel heel erg zelfstandige en zelfsturende meid is. Ze deed me wat denken aan Pippi Langkous.
Gelukkig is er oma Wisse die de begeleiding wat op zich neemt. Enig probleem is dat oma in een verzorgingstehuis woont, waar recent een nieuwe baas gekomen is. Dick Tator is, zoals zijn naam al laat vermoeden, niet de meest aardige persoon op aarde. In geen tijd hervormt hij het bejaardentehuis van een gezellige boel naar een soort strafkamp.
Dat kunnen Wies en haar vrienden, Zane en Jazz, niet laten gebeuren. Ze roepen de hulp van Wies’ ouders in. Beroepshalve lossen zij immers wel meerdere zaken als deze op.

Wat een leuk, luchtig boek is dit. Met 256 bladzijden kan je echt wel van een boek spreken, maar door de grote interlinie en de leuke illustraties tussenin, leest het absoluut als een trein.  Origineel is ook dat de hoofdstukken niet altijd bovenaan, maar ook zomaar midden op een blad beginnen.
De personages zijn zeer toegankelijk en zullen zowel jongens als meisjes aanspreken. De tekst is eenvoudig, soms een tikkeltje te Nederlands. Het boek is ‘voorleesbaar’ vanaf een jaar of zes.  Om het zelf te lezen, schat ik dat je best ten minste een jaar of acht bent.
De avonturen van Wies, haar vrienden en de oudjes zullen zeker aanspreken, evenals de humor. Je hoeft geen toplezer te zijn om dit boek uit te lezen. Het is er zeker eentje dat voor leesplezier zorgt. Naar het einde toe vond ik het misschien net allemaal iets te langdradig worden en werd ineens alles wel erg snel opgelost, maar dat zullen kinderen waarschijnlijk wel anders ervaren.

Deel 1 van deze nieuwe reeks heeft me zeker benieuwd gemaakt naar vervolgavonturen. Leuk!