De veertienjarige Gabriel, de twaalfjarige Rafael en zijn zevenjarige broertje Michael (Croco) wonen samen in een kartonnen doos in een grootstad van een fictief Zuid-Amerikaans land. Rafael en Michael kozen zelf voor het straatleven omdat hun moeder een prostituee is die niet voor haar kinderen zorgt. Rafael vindt hun leven op straat niet zielig. Gabriel en Rafael snuiven regelmatig lijm, om zich goed te voelen of om de honger niet te voelen knagen. Gabriel vrolijkt hun leven op door zijn fantasievolle verhalen. De jongens gaan ook regelmatig metrosurfen. Ze klimmen dan op het dak van de metro en zweven zo door de tunnels. Rafael vindt Croco nog te klein om te M-surfen maar op een avond, om hem te troosten, belooft Rafael dat Croco een keertje mee mag. En die keer wordt hem fataal. Croco kan zich niet langer vastklampen en vliegt van het dak. Hij sterft in de armen van Rafael terwijl Gabriel hulp gaat zoeken. Hoe moet je aan je moeder vertellen dat je broertje dood is? Het verhaal wordt verteld door Rafael, die de lezer regelmatig rechtstreeks aanspreekt. Hij vertelt dat dit geen spannend boek is, dat als de lezer zoiets verwacht hij maar moet stoppen met lezen en een boek van Harry Potter moet gaan lezen, een boek of personage waar Rafael duidelijk een hekel aan heeft. Het boek begint met een duidelijke uitleg over hoe je lijm moet snuiven, en welke lijm daarvoor het beste is. Regelmatig staat er een Spaans woord of zinnetje in het vet gedrukt, dat dan vertaald en verklaard wordt, veel leuker en rechtstreekser dan opzoekwerk via voetnoten. Het boek schetst de harde realiteit van het straatleven van de jongens maar door de keuze van het vertelstandpunt (Rafael) raak je zo nauw betrokken bij het verhaal en de personages dat je het evenmin een zielig bestaan gaat vinden. De personages zijn goed uitgediept: Gabriel is een wat stoere bink, een beetje macho, die zegt dat jongens niet huilen en elkaar niet mogen zoenen. Croco is het typische kleine broertje dat zeurt voor een trom. Rafael is een zeer zelfstandig kind, erg rijp voor zijn leeftijd. Hij heeft een scherpe tong die hij regelmatig laat voelen aan de hulpverlener, die af en toe langskomt en op hem probeert in te praten. De verhalen die Gabriel vertelt, staan in aparte hoofdstukjes cursief gedrukt. Het zijn fantasietjes van Gabriel die verdoken iets vertellen over wat de jongens bezighoudt op dat moment. Mooie doordenkertjes. Het boek is mooi geschreven met vele rake zinsneden en treffende woordkeuzes, een verrassende evenwichtsoefening tussen drama en humor. De scène waarin Croco sterft, gaat door merg en been, de schrijver weet dit prachtig te verwoorden. Ook mooi hoe Rafael met het geld dat hij met een bingospelletje wint een witte doodskist voor zijn broertje koopt. De drie jongens hebben allen engelennamen. Ook de coverfoto (intrigerend) insinueert een jongen (engel) met vleugels. Daardoor heeft het boek een toch wel sarcastische titel.